แพรรดาตื่นนอนตั้งแต่เช้าและรีบออกจากคอนโดมิเนียมเร็วกว่าทุกวันเพราะกลัวว่าเช้านี้ท่านรองของเธอจะมารับแต่หญิงสาวคงคิดเข้าข้างตนเองมากไปหน่อยเพราะเธอมาถึงบริษัทเกือบสองชั่วโมงแล้วแต่เจ้านายก็ยังมาไม่ถึง หญิงสาวได้แต่นั่งมองไปทางลิฟต์ว่าเมื่อไหร่เข้าจะเข้ามาทำงาน
จนกระทั่งสิบโมงเช้าเจ้านายของเธอจึงเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง เขาเดินเข้าห้องไปแล้วส่วนหญิงสาวคนนั้นไม่ได้ตามเข้าไปด้วย
“สวัสดีจ้ะรดา”
“สวัสดีค่ะคุณปราง” แพรรดาจำได้ว่าเธอคือลูกสาวของลูกค้าคนสำคัญที่เธอเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่งระหว่างที่ตามเจ้านายไปทำงาน
“ปรางซื้อขนมมาฝากจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณปราง” แพรรดายกมือไหว้แล้วรับขนมเค้กที่ใส่กล่องสวยงามมาถือไว้
“ปรางฝากรดาจัดขนมถุงนี้ใส่จานให้หน่อยนะ” เธอส่งขนมให้กับแพรรดาอีกถุง
“ได้ค่ะคุณปรางแล้วจะรับกาแฟด้วยไหมคะ”
“ขอบใจจ้ะ ปรางขอกาแฟดำนะจ้ะ”
“เดี๋ยวรดาเอาเข้าไปให้นะคะ”
“ขอบใจจ้ะ”
