“คุณแม่ดาหวันขา ลินินอยากมีน้อง”
ระหว่างทางขับรถออกจากสำนักงานใหญ่ของพ่อเลี้ยงภูธเนศเพื่อกลับบ้าน ดาหวันเกือบสำลักน้ำเปล่าเมื่อรับฟังคำขอร้องด้วยโทนเสียงนุ่มนวล เด็กน่ะไร้เดียงสา แต่คนพ่อกระซิบสอนนั่นนะอันตราย ไว้ใจไม่ได้เด็ดขาด
ดาหวันชักสีหน้าบึ้งตึงมาคนนั่งแอบอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทางเพราะภูธเนศเป็นตัวการสั่งให้ลูกสาวเขาพูด ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แสร้งเบือนหน้ามองวิวหน้าต่างทางกระจกรถ วันนี้มีลูกน้องอย่างไอ้ไข่อาสาขับรถ จึงลงมานั่งสามคนพ่อแม่ลูก
“พี่ภู! ฝีมือพี่อีกแล้วใช่ไหม?”
“มาโทษพี่ได้ยังไงกัน เรื่องนี้พี่ไม่เกี่ยว ลินินพูดออกมาเองไม่มีผู้ใหญ่บังคับ จริงไหมครับลูกสาวพ่อ”
“ลินินอยากมีน้องเป็นเพื่อนเล่น ลินินอยู่คนเดียวก็เหงา คุณพ่อภูหวงลินินมาก ไม่ยอมให้ลินินมีเพื่อนเล่นคนไหนเลยขา”
“ก็เหลือไม่กี่เดือนลินินต้องเข้าโรงเรียนแล้ว เพื่อนที่นั่นเยอะแยะ ใครๆ ก็อยากเป็นเพื่อนกับล
