ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา
พอสารความในใจตรงกันแล้วนั้น ภูธเนศเสพติดเรือนร่างเย้ายั่วส่งกลิ่นหอมหวาน ดอมดมตลอดไม่รู้จักเบื่อหน่าย จนลืมไปรายงานบอกพ่อแม่สวีทหวานอยู่ภูเก็ตว่ากำลังมีลูกสะใภ้เป็นตัวเป็นตน คนนี้จริงจัง ดาหวันสมควรมาเป็นเมียและแม่ของลูกเขา
ส่วนลูกสาวเขาน่ะเหรอถูกพ่อขโมยแม่เลี้ยงคนใหม่เข้าไปนอนกอดกกด้วยทั้งคืนกลับชักสีหน้าบึ้งตึง เหมือนโกรธพ่อเลี้ยงหลายสิบชาติ ภายในห้องอาหารเจอฤทธิ์เดชเด็กหญิงลินินดึงตัวแม่เลี้ยงดาหวันนั่งใกล้ชิด ผลักไสคนพ่อนั่งฝั่งตรงข้ามไกลๆ
ดาหวันแอบกลั้นยิ้มเวลาเห็นสองพ่อลูกทำสงครามย่อย ศึกแย่งชิงแม่เลี้ยงกันอย่างไม่ยอมใคร ผ่านมาสามวันแล้วที่เธอไข้แตก เพิ่งหายดีเพราะความเอาแต่ใจหนักหน่วง ทว่ายังอ่อนเพลียอยู่ กลัวตามติดสามีทำงานที่ไร่ส้มจะเป็นลมไม่สบาย
“โกรธอะไรพ่อครับลูกสาวลินิน แบบนี้พ่อคงต้องพาแม่เลี้ยงของลูกไปเที่ยวห้างฯ คนเดียวแล้วสิ” คนพ่อพูดลอยเสียงดังจงใจ
