“เอ่อ คุณจักรไม่ได้ค้างที่กรุงเทพฯ เหรอคะ”
“ถ้าฉันค้างเธอจะเห็นฉันตรงนี้ไหม”
จักรทิพย์ตอบเสียงกระด้างแถมยังมองมนตระการด้วยสายตาที่คล้ายจะกินเลือดกินเนื้อผ่านกระจกมองหลัง หากไม่ติดว่าในรถมีปกิตอยู่ด้วย มนตระการคิดว่าเขาคงปีนข้ามมาด้านหลังแล้วคงบีบคอเธอแล้วกระมัง ดีที่ปกิตเป็นคนขับรถให้
“พอดีว่างานราบรื่นดีและเสร็จเร็วครับ พวกเราก็เลยเดินทางกลับ”
“ค่ะ”
มนตระการยิ้มให้ปกิตสำหรับคำอธิบายแต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อถูกตาคมปลาบมองด้วยสายตาคมดุผ่านกระจกมองหลัง มนตระการหลบวูบสายตาแล้วมองวิวด้านข้างที่มืดสลัวแทน
มนตระการรู้สึกว่าตัวเองหดเล็กลงอย่างน่าประหลาด และรู้สึกเย็นวาบแถวๆ ต้นคอ และความรู้สึกนั้นก็ลาดผ่านไปถึงกระดูกไขสันหลัง ตั้งแต่ลงจากรถจักรทิพย์ก็ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ทว่าสายตามที่มองกันทำเอามนตระการหายใจไม่ทั่วท้อง หญิงสาวเป็นฝ่ายเดินนำเข้ามาในบ้านจนกระทั่งถึงบริเวณห้องโถง
“เอ่อ คุ
