ลูฟาสทั้งบดทั้งขยี้ปากอิ่มหนาของภรรยานานเท่านานไม่รู้จักอิ่มเอม จนกระทั่งเห็นหญิงสาวหายใจไม่ทัน จึงยอมยุติจุมพิตซ่านทรวงลงอย่างไม่เต็มใจนัก
“เรารักเจ้า...จินนี่”
จิรัชยาหัวเราะ หัวใจพองฟูแน่นอก หล่อนไม่เคยยิ้มกว้างได้แบบนี้มาก่อนเลย น้ำตาแห่งความสุขไหลรินออกมาจากปลายตา มองบุรุษจ้าวชีวิตด้วยความภักดี
“ขอบพระทัยเหลือเกินเพคะ...”
“ไหนพูดว่าเจ้ารักเราอีกครั้งสิ เราอยากฟัง”
จิรัชยายิ้มเอียงอาย ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างมีความสุข “หม่อมฉัน... รักพระองค์เพคะ...”
“พูดว่ารักลูฟาส” เขาสั่งเสียงแหบพร่า
“ฉันรักคุณ... ลูฟาส”
“เก่งมากทูนหัว... ต่อจากนี้ไป เวลาเราอยู่กันตามลำพัง เจ้าเรียกแค่ชื่อเรานะ เรียกเราว่าลูฟาส...”
“เพคะ...”
“แล้วเวลาที่เราเคลื่อนไหวอยู่ในกายคับแน่นของเจ้า เจ้าก็ต้องเรียกชื่อเราซ้ำไปซ้ำมา เข้าใจนะ”
“เพ... เพคะ... ลูฟาส... อ๊ะ... อ๊า... อ๊า...”
เขาเริ่มต้นแล้ว เริ่มต้นโลมเลีย
