บทที่ 9 ดาวคณะ

2230 Words

วันถัดมา มาสาย...วันนี้เธอมาเข้าคลาสสายมากเป็นเพราะเมื่อคืนเธอมัวเอาแต่คุยอยู่กับเจย์อาร์ทั้งคืน ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เขากลัวว่าเธอจะโกรธเขาเรื่องของเมื่อวานเลยโทรมาขอโทษยกใหญ่ ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะโทรมาคุยแค่นั้น แต่เธอก็คิดผิดเพราะมันลากยาวร่วมสามชั่วโมง เธอไม่เคยคุยกับใครนานเท่าเขามาก่อนเลยในชีวิต และมันก็จบลงตรงที่เธอมาเรียนสายในคลาสเช้านี่แหละ จากที่ไม่โกรธเขาเรื่องเตะฟุตบอลใส่หน้าผากเธอ ตอนนี้จะโกรธเพราะเขาชวนคุยจนดึกดื่นเกือบตีหนึ่งนี่สิ : (ตอนนั้นอุตส่าห์บอกเขาว่าจะนอนแล้วแท้ๆ แต่เจย์อาร์ก็ยังจะชวนคุยต่อจนเธอหลับคาสายเขานี่แหละ อีกทั้งคลาสเช้าเธอยังมีควิซอีกด้วย แต่ถือว่าโชคยังดีที่อาจารย์ใจดียังให้เธอเข้าสอบได้ รอดอย่างหวุดหวิดเลยเถอะ ToT "เธอไปกินข้าวกัน..." เสียงของบรรดานักศึกษาที่ต่างแห่ออกจากห้องเรียนดังขึ้น เธอที่เดินตามหลังพวกเขาก็ได้แต่ฟังอย่างเงียบๆ เพราะคณะนี้เธอแทบจะไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษ หรือเรียกอีกอย่างว่าถูกเมินนั่นแหละ สาวๆ ในคณะเธอคบเพื่อนที่ดูดีกันทั้งแก๊ง ตอนเธอเข้ามามหา’ลัยช่วงปี 1 ก็ไม่ได้ผอม หรือดูดีขึ้นเท่าตอนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรมากนัก นั่นอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้แต่งหน้ามาเรียน หรือใส่เสื้อรัดรูปโชว์หุ่นสวยๆ แบบที่สาวๆ ใส่กัน เธอเคยอ้วนเลยไม่มั่นใจที่จะใส่เสื้อรัดรูปน่ะ เคยนึกอยากจะลองบ้างเหมือนกันแต่ก็ยังไม่กล้าพอ "ไปสิ ฉันอยากกินข้าวที่ตึกบริหาร" เสียงของพวกหล่อนยังดังขึ้น พร้อมกับพวกเพื่อนๆ ที่คุยกันอย่างออกหน้าออกตา "แหมๆ จะไปดูหนุ่มคณะโน้นล่ะสิ" "แกนี่รู้ดี สมกับเป็นเพื่อนฉันจริงๆ วันนี้แก๊งของเจย์อาร์เขากินข้าวกันที่โต๊ะประจำ ฉันจะไปจองโต๊ะแถวๆ นั้น" หล่อนเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มสดใส และเก้อเขินในเวลาเดียวกัน "งั้นก็รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวโต๊ะเต็ม" และสาวๆ พวกนั้นก็รีบสาวเท้าไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นทันที สายขิมที่ไปไม่ทันหรืออีกฝ่ายรีบกดลิฟต์หนีเธอก็ไม่รู้ ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจเดินลงบันไดมาในที่สุด เพราะมันแค่ 4 ชั้นเท่านั้นไม่ได้เหนื่อยหรือเร่งรีบอะไรมากนัก Rrrrrrrrrrrrrr เมื่อปลายเท้าก้าวลงมาชั้นล่างสุดเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเอาออกมาดูชื่อที่ปรากฏทำคนตัวเล็กได้แต่ขมวดคิ้ว เพราะมันคือบุคคลที่สาวๆ ต่างพูดถึงเมื่อกี้นี่เอง 'เจย์อาร์' จะโทรมารับพรจากเธอหรือไงเนี่ย! ถึงจะบ่นเขาในใจไปมากแค่ไหน แต่มือเธอกลับกดรับสายเขาเสียได้ "โทรมาทำไม" สายขิมกรอกเสียงใส่อีกฝ่ายทันทีที่รับสาย อยากจะตะโกนด่าเขาเรื่องเมื่อคืนที่ชวนเธอคุยจนแทบจะเข้าสอบไม่ทัน "ขิมไปกินข้าวกับฉันไหม" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่ใครจะไปกินกับเขาไม่ทราบ.. แบบนั้นก็โดนหมายหัวจากสาวๆ ที่หลงเสน่ห์เขาอะดิ ไม่เสี่ยงด้วยหรอก ยิ่งเมื่อกี้เจอดาวคณะของเธอพูดถึงเขาอยู่หยกๆ อีกด้วย "ไม่ไป..." เธอตอบปฏิเสธไปแทบจะทันที "ทำไม" เขาเอ่ยถามมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงติดจะเข้มขึ้นมาอีกนิด แต่คนตัวเล็กแทบจะไม่ได้สนใจอะไรในน้ำเสียงของเขาแม้แต่น้อย "คณะนายอยู่ไกล ใครจะบ้าเดินไปล่ะ ฉันจะกินที่คณะฉัน" เธอหาข้ออ้างที่จะไม่ไปกินข้าวกับเขา ใครจะกล้าบอกว่าไม่อยากไปเพราะกลัวว่าจะโดนสายตาจิกกัดจากบรรดาสาวๆ ของเขาล่ะ ยิ่งพวกที่ชอบเขาเป็นสาวตัวท็อปทั้งนั้น เธอไม่สู้หรอก เพราะพวกเขามาเป็นแก๊งยังไงล่ะ เจย์อาร์ถึงจะทำตัวกวนประสาทคนอื่นไปทั่วแต่เรื่องผู้หญิงก็ไม่ได้เป็นรองใครเลย เธอมองเขาแบบผ่านๆ มาตั้งแต่ปีแรกที่เข้าเรียนที่นี่ สาวๆ ที่เขาควงส่วนใหญ่ก็หน้าตาดีทั้งนั้น "เดี๋ยวไปรับ" เขายังตื๊อคนตัวเล็กอีกครั้ง "ไม่ต้องเลย นายกินของนายไปเถอะ" อะไรของเขาเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เคยชวน แต่นี่อยากชวนเธอไปกินข้าวด้วยในวันที่นักศึกษาเต็มมหา’ลัยเนี่ยนะ? ไม่เอาด้วยหรอก แค่คิดก็ขนลุกตอนมีคนมองแล้วแหละ เธอชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบเป็นจุดสนใจของใครอยู่แล้ว เจย์อาร์มันเด่นจะตาย "ไหนบอกไม่โกรธแล้วไงเมื่อคืนน่ะ แล้วทำไมต้องทำเสียงเหมือนไม่พอใจฉันด้วย" ที่ไม่พอใจน่ะเรื่องอื่นโว้ยยยย แค่หงุดหงิดกับเรื่องเข้าสอบช้าไง ได้ยินเสียงเขาแล้วใบหน้ากวนๆ ของหมอนี่ก็ลอยมาในหัวเลย "ก็ไม่ได้โกรธเรื่องนั้นแล้วไง" "งั้นก็มากินข้าวด้วยกันดิ อย่าลีลา" เขาเอ่ยย้ำอีกครั้ง แต่เขาว่าใครลีลานะ เธอไม่ได้ลีลาอะไรเลยเหอะ แค่ไม่อยากกินกับเขาเท่านั้นเอง :( ปากหมาไม่เลิกน่าให้กินอย่างอื่นแทนข้าวเสียจริง "ฉันไม่ไป ตอนนี้ฉันหิวมาก คณะนายข้าวแพงจะตายอีกอย่างคิวก็ยาวด้วย" แพงก็ส่วนหนึ่งแต่คิวยาวออกไปดาวอังคารแล้ว กว่าจะได้กินมันจะเลยคลาสบ่ายนี่สิ "เดี๋ยวเลี้ยงไง เธอจะกินอะไรบอกมาดิเดี๋ยวซื้อไว้ให้ ตกลงจะมาใช่ปะ" เขาเอาของฟรีมายั่วอีกแล้ว คนตัวเล็กได้แต่เม้มปาก ข้าวฟรีก็อยากกิน แต่ก็ไม่อยากไปเพราะอาจเป็นจุดสนใจ ผลที่ได้คือ... "ไม่ แค่นี้แหละ" คนตัวเล็กเอ่ยตัดบทเขาอย่างจำยอมไป เธอต้องรีบวางสายก่อนที่เขาจะล่อลวงให้เธอตอบตกลงไป "เดี๋ยวสิ อะไรวะ ถ้ากล้าวางสายใส่ฉันเธอโดนแน่ขิม อย่าให้..." ติ๊ด!! ไม่รอให้เขาพูดจบประโยคคนตัวเล็กก็ตัดสายเขาทิ้งไปทันที ก่อนจะรีบยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าสะพาย วันนี้คนเยอะมากแต่โรงอาหารคณะเธอไม่ค่อยมีนักศึกษามากินมากเท่าไหร่นัก เพราะส่วนใหญ่หลายๆ คนมักจะไปกินข้าวกันที่ตึกคณะบริหาร และตึกคณะวิศวะที่อาหารโคตรอร่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องเสียเวลาในการต่อคิวอีก และที่เธอบอกว่าคณะเขาอยู่ไกลน่ะ อันที่จริงมันอยู่ถัดไปเพียงแค่ตึกเดียวเท่านั้น แต่เธอไม่อยากไปกินกับเขาไง ไม่อยากโดนมองด้วยสายตาแปลกๆ เธอกินข้าวไม่อร่อยแน่อะแบบนั้น "ป้าคะขอผัดผักกับไข่ราดซอสค่ะ" เมื่อถึงร้านป้านวลสายขิมก็สั่งอาหารเมนูเดิมที่ชอบสั่งมากินประจำทันที "หือ...หนูขิม กินเมนูเดียวเกือบทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อเหรอลูก กินตั้งแต่แก้มเยอะๆ จนตอนนี้ผอมหมดแล้วลูกเอ๊ย" ป้านวลเอ่ยแซวขำๆ เพราะว่าเธอกินร้านป้านวลตั้งแต่เข้าปี 1 ใหม่ๆ ตอนนั้นยังแก้มตุ่ยอยู่เลย "แหะๆ ขิมชอบกินแบบนี้น่ะค่ะ" ใครบอก.. เธอโคตรเบื่อพวกผักเลย แต่ก็ต้องกินเพื่อควบคุมน้ำหนักไม่ให้กลับไปอ้วนอีก อีกอย่างร้านป้านวลอร่อยด้วย มันเลยกินได้เรื่อยๆ กับเมนูพวกนี้ สายขิมเดินถือข้าวก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะว่างที่ไม่มีใครนั่งอยู่ และไม่ทันที่เธอจะได้ตักข้าวเข้าปากด้วยซ้ำ เสียงหวานปนแสบแก้วหูของใครบางคนก็ดังขึ้น "นี่ๆ เธอคนนั้นอะ โต๊ะนี้คือโต๊ะประจำของพวกฉันนะ" เสียงนั้นทำเธอเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็พบว่าเป็นแก๊งสาวสวยดาวคณะที่ชิ่งเธอลงลิฟต์แบบไม่รอกันเมื่อครู่ แล้วไหนบอกจะไปกินข้าวที่คณะบริหารอะไรนั่นแล้วโผล่มาใต้คณะมนุษย์ได้ไง สงสัยเด็กคณะโน้นจะเยอะจนจองที่นั่งไม่ได้แน่ๆ "อ่า ก็เราเห็นว่ามันว่างเลยนั่งน่ะ" เธอเอ่ยบอกไปตามความจริง ก็มันว่างแบบไม่ได้วางกระเป๋าไว้เพื่อให้รู้ว่ามีคนจอง เธอก็นึกว่ามันนั่งได้ "ใครๆ ก็รู้ปะว่าโต๊ะนี้มันคือโต๊ะพวกเรา ไม่มีใครกล้าสะเหล่อมานั่งหรอก" ผู้หญิงที่สวยเด่นกว่าใครในกลุ่มนั้นพูดดังขึ้น พร้อมกับส่งสีหน้าเหยียดๆ มาให้เธอ ทำสายขิมได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นกับความไม่เป็นมิตรนี้ "ไม่อยากให้นั่งก็บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องใช้คำพูดรุนแรงเลย แล้วโต๊ะพวกนี้ก็ไม่ได้แปะชื่อใครไว้สักหน่อย" เธอตอกกลับอีกฝ่ายไปอย่างไม่ยอมเหมือนกัน เธอไม่ได้ผิดสักหน่อยที่ไม่รู้น่ะ แล้วอีกอย่างเธอก็จ่ายค่าเทอมปะ "พวกไม่มีตัวตนแบบเธอมีสิทธิ์อะไรยอกย้อนฉันฮะ! ไม่รู้เหรอว่าพวกฉันอยู่ในตำแหน่งอะไรน่ะ" "แกพอเหอะ คนอื่นมองหมดแล้ว" เพื่อนของหล่อนเดินมาห้ามปรามเพื่อน เพราะเห็นว่ามีคนอื่นกำลังมองอย่างสนอกสนใจ เธอเองก็ไม่ได้อยากมีเรื่องกับใครทั้งนั้น อยากอยู่เงียบๆ คนเดียวจนจบปี 4 ด้วยซ้ำ อยากนั่งก็นั่งไป เธอไปโต๊ะอื่นก็ได้ทำอย่างกับโต๊ะนี้ว่างโต๊ะเดียวอย่างนั้นแหละ : ( ว่าแล้วก็รีบถือจานผ่านหน้าอีกฝ่ายไป แต่ก็มิวายที่ฝ่ายนั้นจะยกริมฝีปากเชิดใส่คนตัวเล็กอย่างเหนือกว่า เพราะคิดว่ามีพวกเหรอถึงคิดจะข่มเธอน่ะ ส่วนสายขิมก็ไม่ได้อยากมีเรื่องกับใครโดยเฉพาะแก๊งไร้สาระอย่างคนพวกนี้ และไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่โต๊ะว่างที่เหลืออยู่ดันเป็นโต๊ะตรงกันข้ามกับแก๊งนี้เสียได้ รู้สึกเหมือนกับข้าววันนี้จะไม่อร่อยเพราะดันเห็นหน้าหยิ่งๆ ของพวกนั้นนี่สิ สายขิมตักข้าวเข้าปากได้เพียงสองคำเท่านั้น เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นภายในโรงอาหาร แต่ถึงอย่างนั้นตัวเธอเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานต่อไป "แกนั่นมันหนุ่มจากคณะบริหารนี่" "ใช่เจย์อาร์หรือเปล่า" "เหมือนเขาจะมองหาใครเลย ต้องเป็นไข่มุกดาวคณะเราแน่ๆ อ่า" "นั่นเจย์อาร์นี่นา" "เจย์อาร์มากินข้าวที่นี่ เป็นไปได้ไง" "หล่อฉิบหายเลย แกดูเขาดิ ตัวสูงมาก" "แกๆ ดูดิ เจย์อาร์มาคณะเราด้วย" เสียงฮือฮาเหล่านั้นดังระงมไปทั่วโรงอาหารที่มีผู้คนไม่มากเท่าไหร่นัก แต่นั่นไม่ได้อยู่ในโสตประสาทเธอสักนิดเดียว คนดังอะไร? ไม่รู้จักใครทั้งนั้นแหละเพราะตอนนี้คนตัวเล็กมัวแต่ก้มหน้าก้มตามองจานข้าวของตัวเอง ความหิวมันเลือกที่จะทำให้เธอตัดความรำคาญจากเสียงที่ดังกึกก้องอยู่ทั่วโรงอาหาร และไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น... พึ่บ! "วางสายฉันทำไม" เสียงทุ้มติดจะหงุดหงิดเอ่ยขึ้นตรงหน้าเธอ น้ำเสียงอันคุ้นเคยทำเธอต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง พร้อมกับช้อนข้าวในมือที่ถือค้างเอาไว้ในอากาศ กึก! สายขิมชะงักไปทันที สายตาจดจ้องไม่ยังร่างสูงอันคุ้นหน้าคุ้นตา คนที่เธอปฏิเสธเขาไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ คนตัวเล็กไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมาถึงโรงอาหารคณะมนุษย์ที่อาหารไม่ได้อร่อยอะไรมากนัก "เจย์ นายมาอยู่นี่..." ได้ไง... คนตัวเล็กเอ่ยถามแทบจะเป็นเสียงกระซิบ หางตายังเห็นกลุ่มของดาวคณะที่จ้องมายังเธอแทบจะไม่วางตา โดยเฉพาะสายตาของไข่มุกที่แทบจะเฉือนเธอทิ้งอยู่แล้ว คงเป็นเพราะเจย์อาร์... เพราะเมื่อครู่พวกนั้นจะแห่ไปดูเจย์อาร์ถึงโต๊ะประจำของเขาไง แต่โต๊ะนั่งข้างๆ อาจเต็มเลยแห่กลับมากินข้าวใต้ตึกคณะมนุษย์แทน แล้วแจ็กพ็อตก็ตกมาที่เธอนี่สิ แต่เสียงของเจย์อาร์ที่ดังขึ้นอีกครั้งทำเธอต้องเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่แสดงสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นัก "เธอแม่งตัดสายฉันทิ้งได้ไง เมื่อกี้ยังพูดไม่จบเลยนะ น่าน้อยใจชะมัด : ("

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more