“ปล่อยมือด้วยค่ะ… ฉันเจ็บ! ถึงคุณจะเป็น เจ้าหนี้ฉัน แต่ฉันก็ทำงานให้คุณ คุณควรให้เกียรติฉันด้วยนะคะ”
คำพูดเรียบๆ แต่เฉือนลึกยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
มือควินค้างอยู่กลางอากาศ ความร้อนที่กำข้อมือเธอไว้เหมือนถูกสาดน้ำเย็นแบบฉับพลัน
เขาปล่อยทันที แต่สายตายังค้างคา ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บ ทั้งไม่เข้าใจตัวเอง
ควินหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้ม เยือกเย็น และกดทับหัวใจชีวาจนเต้นผิดจังหวะ
“ลูกหนี้อย่างเธอ… มีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ ชีวา”
คำพูดนั้นทำให้อากาศรอบตัวหนักขึ้นในทันที แต่ชีวากลับไม่หลบ ไม่ถอย เธอเงยหน้ามองเขาตรงๆ ทั้งที่โกรธจนร้อนวาบไปทั้งอก แต่ยังคงข่มความรู้สึกไว้จนปลายนิ้วสั่น
เธอถามเสียงเบา แต่คมพอจะกรีดลงกลางใจคนฟัง
“คุณต้องการอะไร”
คำถามนั้นเหมือนจุดชนวน ควินกระชากแขนเธออย่างรวดเร็ว ร่างบางของเธอเซเข้าหาร่างสูงจน หน้าอกแทบแนบกับแผงอกเขา กลิ่นอายอันตรายจากเขาทั้งตัวโอบล้อมเธอในวินาทีนั้น
เขา
