เพราะคุณย่า…ยืนมองหลานชาย กับผู้หญิงที่เขาพามา มองแบบคนที่ 'รู้ทันทุกอย่าง'
“มานี่ลูกชีวา มานั่งกับย่า”
คุณย่ากวักมือเรียก พร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่ชีวาเห็นแล้ว ทำให้เธอคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ของเธอ
ชีวาตัวแข็งไปหมด แต่ก็เดินไปนั่งอย่างว่าง่าย สายตาเธออ่อนโยนปนเศร้า ก่อนตอบน้ำเสียงสุภาพ
"ค่ะคุณย่า"
ควินมองตามเธอ อย่างใช้สายตาเดียวที่เขาไม่เคยใช้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน สายตาที่ไม่อยากปล่อยไปไหน แต่ก็ต้องยอมเพราะเป็นคุณย่า
คุณย่าจับมือชีวาเบาๆ
“น่ารักดีนะ…หน้าแดงเชียวลูกเอ่ย”
ชีวากัดริมฝีปากแน่น เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า ใครทำให้เธอหน้าแดง
ควินนั่งอีกฝั่ง... แอบเหลือบตามองเป็นพักๆ อากาศระหว่างเขาสองคนยังไม่ทันนิ่ง คุณย่าก็ถามซื่อๆ ตรงๆ ตามประสาผู้สูงอายุไม่เสแสร้ง
“ชายสอง พาเมียมาให้ย่าชื่นใจก็ดีแล้วล่ะลูก นี่ย่ารอวันจะได้อุ้มหลานอยู่นะ”
ความเงียบปรกคุมทั้งห้อง...
ชีวาแทบจะสำลักอากาศ ควินนั
