เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ แต่เมื่อสัมผัสนั้นค่อยๆ คลายลง เธอรู้เพียงว่าตัวเองหอบเบาๆ และสายตาของเขายังคงจับจ้องไม่ยอมปล่อย
ภีมพิมลเมินหน้าหนีไม่กล้ามองเขา เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผยให้เห็นความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและสับสน
แสงไฟอุ่นจากโคมบนหัวเตียงทอดเงาละมุนไปทั่วห้อง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้จากแจกันริมหน้าต่างลอยคลอปนกลิ่นหอมประจำกายของภีมพิมล เธอยังคงนอนอยู่ใต้ร่างเขาเช่นเดิม หัวใจเต้นแรงเมื่อเงาร่างสูงของเธียรทรรศน์โน้มเข้ามาใกล้อีกครั้ง
มืออุ่นของเขาลูบผ่านแนวไหล่ ก่อนค่อยๆ สะกดรอยสัมผัสลงบนผิวเนียนเหมือนอยากจะจดจำทุกส่วนของเธอไว้ในความทรงจำ ดวงตาคมเข้มจับจ้องอย่างลึกซึ้ง ราวกับไม่มีสิ่งใดบนโลกสำคัญไปกว่าหญิงสาวตรงหน้า
“เธอรู้มั้ย...แบม” เสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยช้าๆ
“...ว่าฉันเฝ้ารอเวลานี้มานานแค่ไหน”
ภีมพิมลกลืนน้ำลาย เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนวาบที่
