“คุณจะทำอะไรคะ...”
“พาคนป่วยไปนอน เธอคงเพ้อเพราะพิษไข้ รู้มั้ยว่าฉันไม่ชอบให้ใครป่วยในบ้าน” เขาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเหมือนจะดุแต่ก็ไม่ใกล้เคียงนัก
“รู้ค่ะคุณบ่นมาหลายวันแล้ว” เธอตอบเสียงสั่นเพราะตอนนี้ใบหน้าของเธอกำลังแนบไปอกกว้างจนได้ยินเสียงหัวใจของเขาอย่างชัดเจน
“โดยเฉพาะเธอ… ฉันไม่อยากให้หายช้านัก”
คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองทันที ดวงตาสองคู่สบกันชั่ววินาทีที่เหมือนยาวนาน
เขาโน้มตัวลงช้าๆ จนปลายจมูกแทบแตะกัน ก่อนจะเปลี่ยนไปกระซิบข้างหู
“เพราะฉันเกลียดการรอ” ประโยคนั้นทำให้เธอไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงแค่เรื่องป่วย…หรือบางอย่างที่ลึกกว่านั้นและเธอก็ไม่มีเวลาคิดต่อเมื่อเขาไม่ได้พาเธอไปที่ห้องนอนของเธอเองแต่กลับพาเธอเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
“นี่คุณจะพาฉันไปไหนคะ”
“ห้องฉัน ดูเหมือนว่าห้องเธอจะเต็มไปด้วยเชื้อโรค ไว้รอให้แม่บ้านมาฆ่าเชื้อก่อนค่อยกลับไปนอน เดี๋ยวเธอจะป่วย
