บริษัทกระทิง
แกร้ก!
ดารินเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปนั่งอยู่ในห้องของกระทิง ด้วยสีหน้าที่บอกบุญไม่รับ
“เป็นอะไรไปหน้ามุ่ยเชียว” กระทิงเอ่ยถามอย่างสงสัย
“….” ดารินไม่ตอบ เพราะยังอารมณ์ไม่ดียังไม่พร้อมที่จะพูดกับใคร
กระทิงวางปากกาในมือลงแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ ดารินบนโซฟา
“อ๊ะจะทำอะไร?” จู่ๆ กระทิงก็จับแขนของดารินดึงไป ทำเอาเธอตกใจจนหน้าเสียเพราะยังไม่ลืมกับเหตุการณ์เมื่อคืน
“พี่ขอดูแขนหน่อย” ร่างใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“รินมะ ไม่เป็นไรแล้ว”
“แขนแดงมากเลย เดี๋ยวพี่ทายาให้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รินไม่เจ็บแล้ว”
“ให้พี่ทายาให้เถอะ มันจะได้หายแดงเร็วๆ”
“….” ดารินไม่ตอบ เธอนั่งมองดูการกระทำของกระทิงเงียบๆ โดยที่ไม่ขัดขืนอะไรเลย
“อะเสร็จละ เดี๋ยวก็หาย”
“พี่มาทำดีกับรินทำไม ทำไมไม่ทำเหมือนที่พี่เคยทำ”
“ไม่รู้สิ ตลอดเวลาที่รินหายไปพี่คิดมาตลอด ว่าเป็นเพราะพี่หรือเปล่าที่ทำให้ริน
