เวลาต่อมา
บนดอยทางภาคเหนือ..
“ปี้ริน ปี้รินมาหาน้องแล้ว” คำปันเด็กน้อยที่เพิ่งจะสูญเสียญาติที่มีอยู่คนเดียวไป วิ่งเข้ามาหาดารินด้วยความดีใจ
“เป็นยังไงบ้างครับคนเก่ง พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้แวะมาหาเลย พี่ติดงานหลายอย่างเลยน่ะ”
“สวัสดีครับคุณดาริน คุณกระทิง วันนี้มาดูงานอีกเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ พี่กระทิงบอกว่ายายของคำปันเพิ่งจะเสียไป รินกับพี่กระทิงก็เลยตกลงกันเอาไว้ว่า จะพาคำปันกลับไปอยู่ที่บ้านด้วย และจะเป็นคนส่งเสียเลี้ยงดูแกเองแทนยายของแกที่เสียไปค่ะ” ดารินบอก
“ดีใจแทนคำปันมันนะครับ ที่ได้มาเจอคนดีๆ อย่างคุณทั้งสองคน”
“ค่ะ คำปันครับไปเก็บเสื้อผ้านะครับ เดี๋ยวพี่รินจะพาไปอยู่บ้านใหม่ ไปเรียนโรงเรียนใหม่”
“ครับ”
ดารินมองคำปันรีบวิ่งเข้าไปด้านในด้วยความดีใจ
“คำปันมันน่าสงสารนะครับ เกิดมาแม่ก็เอามาทิ้งไว้กับยายแก่ๆ พอยายตายก็ไม่เหลือใครเลย ยังดีที่มีชาวบ้านเป็นห่วงมัน ไม่งั้นป่านนี้
