สามวันต่อมา
“กินข้าวหน่อยนะริน จะได้หาย” กระทิงพยายามที่จะป้อนข้าวภรรยา แต่เธอก็ปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า จนร่างกายเริ่มซูบผอมอ่อนแรง
“อย่าทรมานตัวเองสิริน พี่ไม่อยากเห็นรินเป็นแบบนี้เลย” เมื่อเห็นภรรยาเศร้าเขาก็อดที่จะเศร้าตามภรรยาไม่ได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยให้กำลังใจคอยปลอบใจเธออยู่ข้างๆ เพราะการที่คนเราต้องมาสูญเสียคนรักพร้อมกันติดๆ แบบนี้ มันทำใจยากอยู่แล้ว ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนก็ตามมันก็มีน้ำตาได้อยู่ดี
“รินไม่หิวอะพี่ ไม่บังคับได้มั้ย” ดารินพูดพลางน้ำตาคลอ ความรู้สึกของเธอในมันตอนนี้มันดิ่งมาก จนบางความรู้สึกชั่ววูบก็คิดอยากตายเหมือนกัน แต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะเธอยังมีคนที่รักเธออยู่
“พี่รู้นะว่ารินเสียใจ แต่อย่าทรมานตัวเองแบบนี้สิ มันไม่ดีหรอกนะ เอ็มคุณพ่อแล้วก็ลูกของเราคอยมองดูอยู่นะ ถ้าพวกเขาเห็นว่ารินเป็นแบบนี้เค้าจะไม่สบายใจเอา”
“ริน…รินไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันพี่กระท
