“พี่อะ ทำอะไรก็ไม่รู้ ดูซิพนักงานมองกันทั้งโซนเลย” ดารินนั่งบ่นมาตลอดทาง ขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งรถกลับบ้านกัน
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานของกระทิง ทั้งสองถูกสายตาของพนักงานจับจ้องมองมาเป็นตาเดียว ทำให้ดารินรู้สึกอายมากที่มีคนเห็นเรื่องแบบนั้นของเธอ แม้จะแค่จูบกันแต่ถ้าเธอไม่เห็นก่อนก็ไม่รู้ว่าพนักงานจะเห็นอะไรกันบ้าง
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย พนักงานก็ไม่ได้ว่าอะไรกันสักหน่อย เขาก็แค่ยิ้มให้เราเท่านั้นเอง” กระทิงพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ สายตาก็จับจ้องอยู่ที่แล็ปท็อปในมืออย่างไม่วางตา
“ก็นั่นแหละ รินอายเป็นนะ!” ดารินพูดเสียงเข้ม ดูเหมือนเธอจะไม่พอใจแต่เธอรู้สึกอายมากกว่า
“ช่างเถอะ เดี๋ยวพวกเค้าก็ลืมกันเองนั่นแหละ ไม่มีใครก็ได้เอามาพูดหรอกเรื่องของเจ้านายน่ะ” กระทิงเป็นคนที่ซีเรียสกับเรื่องพนักงานมาก ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา ทำงานก็คือทำงานใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไป
“พี่ก
