ประตูบานใหญ่หน้าห้องปิดสนิทลงนานแล้ว แต่ทอยยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม พลางยกมือสากลูบริมฝีปากตัวเอง รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าคมราวกับคนเสียสติจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงอย่างงั้น
“เป็นบ้าอะไรวะไอ้ทอย” ร่างสูงโปร่งสลัดความคิดจัดการเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลใส่กล่องไว้เช่นเดิม ก่อนพาตัวเองไปนั่งบนเก้าอี้หนังหลังโต๊ะทำงาน ตรวจดูเอกสารก่อนส่งให้เจ้านาย
“เฮ้ออ...กว่าจะเสร็จ ปวดแผลชิบ!” เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง เสียงทุ้มสบถดังทำลายความเงียบภายในห้อง เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ท่าสบายขับไล่ความเมื่อยล้า อีกทั้งบาดแผลที่แขนยังปวดหนึบไม่ทุเลาถึงแม้ว่าเขาจะกินยาไปแล้วก็ตาม
แกร๊ก!
จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะตามด้วยคูเปอร์ก้าวเดินมาหยุดยืนหน้าโต๊ะ สายตาจ้องมองท่อนแขนเพื่อนพันด้วยผ้าก็อตเรียบร้อย
“เป็นยังไงบ้างวะไอ้ทอย”
“ไกลหัวใจ...กูไม่ตายง่ายๆหรอก”
“ไม่ใช่ว่ามีคนช่วยทำแผลให้หรือไง มึงถึงไ
