วันนี้นับเป็นที่สี่ ผู้ชายคนนั้นน่าเช็กเอาท์ออกจากโรงแรมไปแล้ว และเพื่อความแน่ใจฮานะเลยมาถามพี่พนักงานที่ฟรอนต์
"ผู้ชายคนนั้นเช็กเอาท์ออกไปแล้วใช่มั้ยคะ"
"ใช่จ๊ะ ออกไปตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ได้ยินแว่วๆ ว่าจะกลับเชียงราย"
กึก... เชียงรายงั้นเหรอ ทำไมเรารู้สึกคุ้นเคยกับจังหวัดนี้จัง อึ่ก~ ฮานะนิ่วหน้า เนี่ยพอจะพยายามนึกเรื่องราวในอดีตขึ้นมาทีไรอาการปวดหัวจี๊ดๆ ก็กำเริบขึ้นมาทุกที
"เป็นอะไรหรือเปล่าฮานะ"
"เปล่าค่ะ ฮานะขอตัวไปเดินเล่นก่อนนะคะ"
ร่างเล็กเดินทอดน่องอยู่ในสวนของโรงแรมที่มีต้นไม้และดอกไม้นานาพรรณ การได้มาเดินเล่นและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยกลายเป็นความสุขเล็กๆ ในแต่ละวันของฮานะไปแล้ว
ถึงอย่างนั้นก็อยากให้ความทรงจำกลับมาเร็วๆ อยู่ดี ใช่ว่าทุกวันนี้ไม่มีความสุข เธอมีทั้งพ่อและแม่ที่รักและเอาใจใส่เป็นอย่างดี แถมฐานะทางครอบครัวก็อยู่ในระดับที่ไม่ต้องทำงานก็มีกินมีใช้ไปตลอดชีวิต แต่
