"กะจะไม่ให้ไปไหนเลยใช่ไหมคะ" ฉันเอ่ยถามคนตัวสูงที่นอนกอดฉันรัดแน่นไม่ยอมให้ฉันลุกเดินไปไหนตั้งแต่ที่กลับมาถึงบ้าน
"ครับ" มือหนาก็กระชับกอดฉันแน่นขึ้น ยังคงนอนหลับตาสบายใจทั้งวัน ฉันก็ยอมทำตามเขาอย่างว่าง่ายเพราะนานๆ จะเห็นเขาได้พักสักที แต่จะดีกว่านี้ถ้าเขาจะได้พักแบบไม่ได้เจ็บตัว
"พี่ธาวิน..." ฉันจึงตัดสินใจเรียกคนตัวโต
"หื้ม..." เขาช้อนคางที่ไหลมลของฉันแล้วขานตอบในลำคอ
"พี่จะเจ็บแบบนี้อีกไหมคะ?" ฉันไม่อยากให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้อีกแล้วฉันเป็นห่วงเขา จนคนตัวสูงที่ได้ฟังคำถามก็ลืมตาขึ้นมามองฉัน
"หนูกลัว...กลัวจะไม่โชคดีแบบนี้อีก" ฉันหันไปบอกกับเขาด้วยท่าทีจริงจัง
"พี่ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกครับ เดี๋ยวเมียเด็กของพี่จะร้องไห้ฟูมฟายอีก" เขาพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ฉัน
"หนูไม่เล่นกับพี่นะ หนูเป็นห่วงพี่จริงๆ" ฉันไม่ได้ยิ้มตามกับประโยคของเขาเลย
"ครับ พี่รู้ว่าหนูเป็นห่วง พี่จะพยายามไม่
