“อาการไม่ได้แย่มากหรอก ซ่อมนิดเดียว เดี๋ยวก็ใช้ได้แล้ว” เพนนีฟัง แต่ไม่พูดอะไร “ชุดแบบฟอร์มแม่บ้าน เธอคงตัดเย็บเองสินะเพนนี ฝีมือตัดเย็บของเธอปราณีต มากเลยนะ ระดับมืออาชีพ แบบนี้ตัดเย็บเสื้อผ้าขายได้สบายเลย”
แต่ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะไม่ใส่ใจคำพูดของหญิงสาวเลยสักนิด เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว เมริสาใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถซ่อมจักรตัวนั้นได้สำเร็จ เธอดีใจร้องลั่น เพนนีถึงเงยหน้ามองเธอด้วยความงุนงง
เมริสาหยิบเศษผ้าจากกองผ้าใกล้โต๊ะจักรเย็บขึ้นมาสองสามชิ้น จากนั้นก็จัดการเย็บเสื้อสำหรับใส่ลำลองได้หนึ่งตัวจากเศษผ้าเหลือใช้ โดยใช้เวลาไม่นานนัก
“เสร็จแล้ว ลองใส่ดูดีกว่า” เจ้าหล่อนถอดเสื้อที่สวมอยู่แล้วโยนทิ้ง จนร่างเหลือแต่ชุดชั้นในตัวเดียว เพนนีตาลุกวาว ก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมาอีก เมริสาสวมเสื้อที่เธอเย็บอย่างคล่องแคล่ว “พอดีเลย สวยด้วย ขายได้ชัวร์....เฮ้อ....”
ชื่นชมฝีมือตัวเองเสร็จ ก็เดินไปท
