“ใจเย็นๆ นะครับ”
วรันธาราพยักหน้าทั้งน้ำตา หัวใจเต็มไปด้วยความปวดร้าว ร้องไห้ต่อไปเงียบๆ
“คุณผู้หญิงจะให้ผมไปส่งที่ไหนเหรอครับ”
นั่นสิ... หล่อนควรจะไปที่ไหนดี?
ตั้งแต่วิ่งออกมาจากซันไทมส์ หล่อนก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหน... ที่ไหนที่อยู่ห่างไกลจากเควิน คาสโตรเซ่น
“สนามบิน... สนามบินค่ะ”
“ครับผม”
รถแท็กซี่จำต้องพักพวงมาลัยเปลี่ยนเลนส์เพื่อที่จะกลับรถ แต่แล้วจู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งวิ่งมาปาดหน้า และจอดขวาง
“อะไรวะ”
คนขับรถแท็กซี่สบถอย่างโมโห แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อไป ประตูฝั่งผู้โดยสารที่วรันธารานั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่ก็ถูกกระชากให้เปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของเขา
“เค... เควิน...”
“คิดว่าตบหน้าผมแล้วจะหนีไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ” ดวงตาของเควินเต็มไปด้วยไฟ
“อ๋อ... งั้นที่คุณผู้หญิงบอกว่าพลั้งมือทำร้ายคนรักไป ก็คือผู้ชายหล่อเกินมนุษย์คนนี้เหรอครับ”
คนขับแท็กซี่หันมาถามวรันธารา ซึ่งน
