“คุณ... หมายถึง...”
“บอกแล้วไง ถ้าไม่กินข้าว ผมก็จะกินคุณ”
“เค... เควิน...”
หล่อนทั้งตกใจ ทั้งปั่นป่วน
“คุณ... คุณจะทำตรงนี้ไม่ได้นะคะ คนของคุณจะเห็น...”
“ทุกคนจะปิดหู ปิดตาตามที่ผมสั่ง ไม่ต้องกังวล”
“แต่ฉัน... ฉันไม่ยอม”
จากที่เคยแค่กักกัน เควินเปลี่ยนเป็นรั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก
“คุณจะยอมในไม่กี่วินาทีข้างหน้า” เขาพูดอย่างโอหัง และไล่ต้อนหล่อนที่หนีจากริมระเบียงมาที่ผนังห้องแทน “เมื่อถูกปากของผม... จูบไปตามผิวของคุณ”
โอ้... วรันธาราครางในอก ด้วยความหวามไหวที่สุดในชีวิต เควินเป็นพ่อมดหรือไงนะ ทำไมหล่อนถึงได้คล้อยตามแบบนี้
“ไม่... ฉันจะ... ไม่ยอม... ปล่อยนะ” ร่างอรชรถูกกอดอีกครั้ง คราวนี้ข้างหน้าคือร่างกายกำยำที่แข็งชันไปทุกสัดส่วน กับข้างหลังที่เป็นผนังปูเย็นเยียบ และหล่อนก็หมดทางหนี
“ปล่อยนะคะ”
“ผมจะกินคุณ...” เขาเลื่อนมือจากเอวคอดลงไปที่สะโพกกลมกลึง และรั้งเข้ามาหามากข
