“จะไปไหนแต่เช้า หึ”
วงแขนที่พาดลงบนกายสาว และรั้งเข้าไปหา ทั้งๆ ที่เจ้าของมือยังไม่ลืมตา ทำเอาวรันธาราที่จะแอบย่องลงจากเตียงถึงกับสะดุ้ง แก้มนวลแดงซ่าน
“เอ่อ... สายมากแล้วน่ะค่ะ ฉันจะ... ออกไปทำงาน”
“ทำงาน?”
ตาที่ปิดอยู่ของเควินปรือขึ้นทันที ก่อนจะขมวดคิ้วมองแม่สาวสวยเจ้าของผิวเนียนละมุน
“ผมจำได้ว่าบอกคุณไม่แล้วนี่... ว่าไม่ต้องไปทำงานที่ไหน ผมจะจ่ายคุณเอง”
“แต่ฉันเป็นนักข่าวนะคะ ฉันต้องทำงานหาเงิน”
“แต่คุณก็มีผัวเป็นมหาเศรษฐีนี่”
คนตัวโตลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มล่นลงไปกองที่หน้าขา ทำให้บางส่วนชูชันออกมาอวดสายตาคู่สนทนา วรันธาราจำต้องรีบละสายตาหนี
“และผมก็เลี้ยงคุณได้”
“วันนี้คุณเลี้ยงฉันในฐานะนางบำเรอ แต่ใครจะรับประกันได้ล่ะคะว่าอีกสิบวันข้างหน้าคุณจะยังต้องการฉันอยู่ ฉันต้องหาความมั่นคงให้กับตัวเองค่ะ” วรันธาราวิงวอน
“ได้โปรดเถอะนะคะ ให้ฉันได้ออกไปทำอาชีพที่ฉันรักเถอะ อย่างน้อยๆ
