ตอนที่ 14 ต้องการอะไร
ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่งเป็นช่วงที่พนักงานออฟฟิศหลายคนลงมากินข้าวกลางวัน เพราะถ้ามากินช่วงเที่ยงจะมีพนักงานของฝั่งโรงงานมากมายจนแทบไม่มีที่นั่ง
หลังจากเลิกประชุมกับเด็กฝึกงาน ซินก็กลับขึ้นมาบนห้องเพื่อหยิบกระเป๋า เธอลืมหยิบเงินติดตัวลงไปด้วยพอตอนจะกลับลงไปด้านล่างก็ได้ยินเสียงสนทนาของใครบางคนดังอยู่ตรงบันได
“ไมล์ ๆ เพื่อนเราขอไลน์” เสียงนั้นเป็นเสียงของผู้หญิง เท่าที่ฟังสรรพนามแบบนั้นเธอคิดว่าคงเป็นพวกเด็กฝึกงาน เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะมาปิ๊งรักกันที่นี่เธอชินแล้ว
“ไม่เล่น” เสียงที่ตอบกลับไปทำเอาซินหยุดฝีเท้า เธอไม่มั่นใจว่าใช่แต่ก็คุ้นเหลือเกืน
“เฟสก็ได้”
“ไม่เล่นเหมือนกัน” เขาคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำให้เธอคิดถึงตอนที่พันไมล์เมินเฉยกับยาหยีเลย
“เพื่อนเราไม่เล่นจริง ๆ มันไม่ชอบอะไรแบบนี้” โน่ช่วยตอบเมื่อเห็นสีหน้าเบื่อหน่ายของเพื่อนสนิท
“อ้อ โอเค”
