“รอนานไหมคะ” รัญรวีถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถ
“ไม่เลย เหนื่อยไหมครับ”
“นิดหน่อยค่ะแต่ยังดีที่เวรบ่ายไม่ยุ่งเท่าไหร่ พี่กันต์ล่ะคะกลับมาถึงตอนไหนแล้วได้นอนบ้างหรือยัง”
“กลับมาตั้งแต่เย็นแล้วครับพี่นอนไปหลายชั่วโมงเลย”
“น้องข้าวหอมเป็นยังไงบ้างคะหายดีหรือยัง”
“หายแล้วครับเมื่อกลางวันก็เที่ยวได้ตามปกติ เธอไม่ชินกับอากาศที่เมืองไทยและเล่นน้ำนานไปหน่อยก็เลยมีไข้ ครั้งหน้าคงต้องระวังให้มากขึ้น”
“ค่ะ” รัญรวีได้ยินคำว่าครั้งหน้าก็รู้สึกกังวล เธอกลัวว่าการเที่ยวของเขากับลูกสาวจะทำให้เขากับลินรดาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น
“พรุ่งนี้วันหยุดของเนยใช่ไหมครับ อยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่าพี่พาไปได้นะ”
“พรุ่งนี้วันจันทร์พี่ไม่ทำงานเหรอคะ”
“ก็เข้าไปทำงานช่วงเช้า พอเนยตื่นพี่ก็มารับเนยไปเที่ยว”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่กันต์ทำงานเถอะเนยไม่อยากไปเที่ยวไหน เอาไว้พี่กันต์เลิกงานเราค่อยไปหาอะไรอร่อยกินก็ได้”
“พี่ตามใจเนย
