ตอนที่ 22 นอนไม่หลับ
พูดจบเขาก็เดินหนีไปที่ระเบียงปล่อยให้เธอยืนใช้ความคิดอยู่คนเดียวตรงนั้นอยู่หลายนาที
มิรินไม่รู้ว่าที่เขาด่าว่าเธอตอนนี้เป็นเพราะเขาเป็นห่วงกันจริง ๆ หรือเพราะเขาต้องการบางอย่างจากเธอกันแน่ และที่ผ่านมาเขายอมช่วยเธอเพราะเขารู้เรื่องพวกนี้หรือเปล่า
เธอไม่อยากให้มันเป็นอย่างหลัง อยากให้เขาห่วงเธอ อยากให้ทุกอย่างที่เขายอมทำให้เธอเป็นเพราะความรู้สึกลึก ๆ ในใจ อย่างเช่นที่เธอเริ่มรู้สึกกับเขาตอนนี้
หญิงสาวก้าวเท้าออกไปยืนที่ระเบียงเงียบ ๆ ยืนซ้อนด้านหลังของคนร่างสูงก่อนจะขยับแขนไปสวมกอดเขาจากทางด้านหลังแล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง
“ขอบคุณที่พี่ช่วยรินนะ” เธอรู้สึกดีเหลือเกินแม้จะเป็นการกอดจากทางด้านหลังที่เหมือนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพียงฝ่ายเดียวตอนนี้
“...” เขาเงียบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสจากคนตัวเล็ก
“แต่รินท้อแล้ว ยอมรับเลยว่าสู้กับความจริงไม่ไหวแล้ว” เธอร้อ
