ตอนที่ 41 น้องหมาสีน้ำตาล
มิรินถอนหายใจ เธอไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งกับคำขอโทษของเขาเลยสักนิด จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นเขา ไม่อยากจะง้อใครหรือเป็นรองใครทั้งนั้น
ขอโทษแบบไม่ขอโทษ
“ขอโทษไปเพื่ออะไรคะ รินไม่เข้าใจ” เธอขมวดคิ้วถามเขา มือเล็กกำถุงน้ำเต้าหู้ในมือที่เขาเพิ่งยัดเยียดมันมาใส่มือเธออย่างเอาแต่ใจ
“ก็เพื่อเราจะได้กลับมาคุยกันดี ๆ”
“ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”
เขาเงียบ สมองกำลังทำงานอย่างหนัก ทำไมวะ ตอนนี้มันยังไม่ใช่การง้ออีกหรือ ทำไมผู้หญิงมันเข้าใจอะไรยากแบบนี้
“ก็เธอหนีฉันเพราะเธองอนฉัน ตอนนี้ฉันก็มาง้อเธอ”
เธอมองเขาที่ตอนนี้เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองนัก จะว่าเขากำลังรู้สึกบาอย่างต่อเธอ มันก็ไม่อยากจะเชื่อนัก มันยังดูไม่จริงใจเอาเสียเลย
“รินจะรับน้ำเต้าหู้ไว้ ดึกมากแล้วพี่กลับไปพักผ่อนเถอะ”
“แล้ว”
“ง่วงมาก อยากนอน พรุ่งนี้ก็มีงานต้องไปทำแต่เช้า”
รุ่นพี่นัดเธอไปถ่ายงานโปรโมทกิจกร
