ไม่นานสายธารแห่งรักก็ถูกปลดปล่อยออกจากกายแกร่ง ไหลทะลัก เข้าสู่กุหลาบงาม ไทเลอร์ถูกรีดพิษไปจนหมด เขาผ่อนจังหวะลงแล้วรอจนตัวตนที่แข็งขึงสงบลงบ้างแล้วก็ถอดถอนตัวตนออก
เขาขยับมานอนข้างๆพิลาสินีที่หมดแรงนอนลงกับที่นอน เขาอุ้มเธอมานอนใกล้ๆ ตระกองกอดเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างรักใคร่หวงแหน
เขากระซิบชิดริมหู
“แพตตี้คุณต้องเป็นของผมคนเดียวจำไว้”
อาการคลั่งรักของไทเลอร์จึงสงบลง ความเจ็บช้ำน้ำใจที่ถูกคนรักทอดทิ้งไปตอนที่เราแย่ที่สุดได้รับการเยียวยาให้ดีขึ้น เขาจะถามเธอให้เธอกลับมาหาเขาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น มีเขามีเธอและมาลี
ขณะที่พิลาสินีหลับใหลหมดสติแต่ก็ยังมีจิตใต้สำนึกเป็นห่วงลูกสาวที่ฝากไว้กับผู้เป็นย่า
“มาลี”
ไทเลอร์ได้ยินก็ยิ้มบางๆออกมา “เป็นห่วงลูกหรือทูนหัว เดี๋ยวผมไปดูเอง คุณนอนเถอะ” เขาบอกเสียงนุ่มแล้วหยิบผ้าห่มที่หล่นไปอยู่ข้างเตียงมาห่มคลุมให้อย่างเบามือ
เขามองเห็นร่องรอยจูบที่เขาทั้งขบ
