บทที่ 18
หวังสูง
“มาแล้วเหรอกุลธิดา นั่งสิ”
“ค่ะอ.โรส”
“ที่อาจารย์เรียกเธอมา เพราะจะคุยเรื่องคะแนนเก็บ” โรสสบตากับลูกศิษย์ มองสำรวจใบหน้าภายใต้กรอบแว่นไร้เครื่องสำอางแล้วยกยิ้มน้อย ๆ
“ค่ะ” อ้ายพยักหน้า ปกติอาจารย์มักแจ้งในห้องเรียนไม่เคยเรียกคุยส่วนตัวเช่นนี้
“สอบเก็บคะแนนครั้งล่าสุด มีเธอคนเดียวที่ทำคะแนนไม่ถึงครึ่ง” พูดพลางวางกระดาษคำตอบบนโต๊ะ เพื่อยืนยันเมื่ออ้ายขมวดคิ้วยุ่งมีท่าทีไม่เชื่อ
“เอ่อคือ..หนูมั่นใจว่าตัวเองทำได้ แต่ทำไมถึงได้แค่ห้าคะแนนเองคะ”
ถึงทำงานหลายอย่าง แต่เธอไม่เคยทิ้งการเรียน ถือได้ว่าเป็นระดับต้น ๆ ของคลาสที่สอบได้ท๊อปมาตลอด ครั้งล่าสุดอ้ายมั่นใจ ไม่น่าผิดพลาดจนได้คะแนนต่ำขนาดนี้
“เธอจะบอกว่าอาจารย์ตรวจคะแนนผิดงั้นเหรอ”
โรสชักสีหน้า จงใจพูดเสียงดังให้อาจารย์ท่านอื่นได้ยิน อ้ายจึงหน้าเสียงุดลงต่ำไม่กล้าสบตา รับรู้ความไม่พอใจและความโกรธเกรี้ยวของอาจารย์ส
