บทที่ 20
ไม่ว่างเป็นของเล่น
“พี่บอกเลิกปูเป้แล้วนะ หายโกรธเถอะ” ไหลลื่นไปเรื่อยแหละชั่วโมงนี้
ไม่ได้อายะ ได้อ้ายก็ยังดี
“............”
“บอกแล้วไง พี่มีเด็กเยอะ จะควงเราปุบปับคงไม่ได้ แต่ตอนนี้ทยอยบอกเลิกไปหลายคน”
“จริงเหรอคะ”
อ้ายหัวใจเต้นโครมคราม หลงกลคำพูดคนเจ้าเล่ห์อย่างง่ายดาย เพราะชอบเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ว่าไทป์พูดอะไรเธอก็พร้อมคล้อยตามได้ทุกเมื่อ ไม่ได้เจอหลายวันก็คิดถึง วันนี้เขามาหาก็ยิ่งเชื่อว่าทั้งหมดที่พูดคือเรื่องจริง
ความรักทำให้คนตาบอด..อาการมันประมาณนี้เลย ต่อให้เขาทำเจ็บมากี่ร้อยครั้ง แค่เจอคำหวานก็ยอมเชื่อแบบไม่มีข้อแม้
รักเขา..
“จริงสิ..พี่ทำเพื่อเราเลยนะ” ไทป์ยิ้มให้สาวน้อยที่นั่งหน้าแดงอย่างคาดหวัง พอใจที่เธอตกหลุมพราง โดยไม่ต้องทำอะไรมากมาย
“ขี้โม้..” อ้ายเอียงหน้าอมยิ้ม ในยามที่ไทป์โน้มตัวเข้าหา กระซิบข้างหูของเธอทำเอาขนลุกซู่ ร่างกายร้อนวูบวาบ
