บทที่ 21
พระเอกเกาหลี
“ไม่น่าถาม เราน่าจะรู้ว่าพามาทำไม!”
“พี่อย่าเห็นแก่ตัว อ้ายจะกลับ” หญิงสาวผลักหน้าอกไทป์เต็มแรง ในยามที่เขาเข้าใกล้ เดินไปยังประตูห้องพักในโรงแรม ที่ถูกเขาฉุดกระชากเข้ามาเมื่อครู่
“อ้าย! เดี๋ยวก่อนสิ” ไทป์ตามมารั้งแขนเอาไว้ อ้ายจึงสะบัดจนหลุด หันกลับไปจ้องหน้าเขาอย่างขุ่นเคือง
“อย่าจับ อ้ายบอกแล้วนะคะว่าไม่ง่าย”
“พี่รู้” ไทป์ทำหน้าเศร้า
“รู้? แต่ยังลากอ้ายมาโรงแรม” หญิงสาวยิ้มขมขื่น โกรธเคืองที่เขาเอาแต่ใจ โดยไม่นึกถึงความรู้สึกของเธอ
“พี่คิดถึงเรานะ” ไทป์ยังคงหว่านล้อม แต่ลึกๆ ก็มีคิดเช่นนั้น มันโหยหา อยากกอด อยากหอม อยากอธิบายให้เธอเข้าใจเรื่องปูเป้
“อย่ามาปะเหลาะ หลอกเอาอ้ายเลย”
“ไม่เถียงว่าอยากเอา แต่คิดถึงก็มีส่วน ฟังกันบ้างสิ”
“ฟังว่า..” อ้ายกอดอก เมินหน้าหนีเมื่อไทป์พยายามใช้สายตาอ้อนวอน
“วันนั้นที่คาเฟ่พี่นัดกับพวกไอ้เพชร ไปคุยงานกิจกรรม ไ
