“ฉันเจ็บ…เบาอีกได้ไหม”
พีรดามองมาด้วยสายตาอ้อนวอน จนปริญอดเอ็นดูไม่ได้
“ได้สิครับคนดี” เขายิ้มให้คนตัวเล็ก ก่อนจะจับขาเรียวให้อ้ากว้างมากขึ้นเพื่อให้ช่องทางรักขยายออก ซึ่งแม้ว่าจะอยากดันแก่นกายของตนเองเข้าไปให้สุดมากแค่ไหน แต่ก็ต้องใจเย็นเพราะไม่อยากให้พีรดาเจ็บแม้แต่นิดเดียว
“ดีขึ้นไหมพาย”
ปริญเอ่ยถามด้วยสีหน้าทรมาน และเมื่อเห็นว่าพีรดาพยักหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณให้จึงค่อยๆ ดันแก่นกายของตนเองเข้าไปในกายสาวอีกครั้ง จนในที่สุดก็สามารถนำพาความเป็นชายของตนเองเข้าไปได้จนสุดทาง
“อ๊ะ!”
พีรดาร้องออกมาเพียงเท่านั้น ริมฝีปากอิ่มก็ถูกฉกฉวยอีกครั้ง เขาไม่ปล่อยให้เธอได้รู้สึกเจ็บปวดนาน และเริ่มที่จะขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ เพื่อให้ได้เรียนรู้สัมผัสอันวาบหวาม และเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มผ่อนคลายลง ชายหนุ่มจึงขยับสะโพกหนักขึ้นตามแรงอารมณ์ของตนเอง
ปริญทอดตามองคนใต้ร่างที่เวลานี้ใบหน้ากำลังแสดงออกถึงความเสีย
