“คืนนี้ผมอยากนอนกับคุณอีก... ขอนอนกอดคุณทั้งคืนจนถึงเช้าได้ไหม”
เขาออดอ้อน
“ไม่ได้... ออกไปได้แล้ว... นายได้ทุกอย่างสมใจแล้วนี่นา”
ผมส่ายหน้า แค่นี้ก็มากเกินไปแล้วสำหรับผู้ชายแปลกหน้าซึ่งผมยังไม่รู้จักชื่อของเขาเลยด้วยซ้ำ แต่โดนเขาเอาถึงสองครั้งในวันเดียวกัน
“งั้นพรุ่งนี้นะ... ผัวจะมาหาเมียอีก”
เขาต่อรองเสียงอ่อน ทำตาละห้อย คงกลัวว่าผมจะไม่เปิดประตูรับ
“ได้... พะ... พรุ่งนี้ก็ได้”
ผมตอบตะกุกตะกัก รับปากไปอย่างนั้นเอง เพื่อให้เขายอมออกไปจากห้อง ทั้งที่รู้ว่าตัวเองได้ตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับออกไปจากจากหาดปึกเตียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผมรู้ว่าควรอยู่ให้ห่างเขา ควรจะรีบกลับกรุงเทพฯ กลับไปสู่ชีวิตเดิมๆ ของผม อย่าปล่อยให้ชะตากรรมชักพาตัวเองไปสู่ห้วงปรารถนาอันดำมืดกับผู้ชายร้ายกาจคนนี้ ก่อนที่ชีวิตของผมจะพังพินาศเพราะราคะดิบเถื่อนที่กำลังครอบงำผมอยู่ในตอนนี้
“ผมชื่อมาร์ค
