สามเดือนผ่านไป... ชีวิตของภัทรดนัยก็กลับมาสงบสุขเหมือนเดิม
ใช่...
เงียบเหงาเหมือนเดิมทุกอย่างเลย
ตื่นนอนมาตอนเช้าก็ไม่ต้องแย่งใครอาบน้ำ ไม่ต้องมีหมอนข้างมากั้นอาณาเขต และก็ไม่ต้องแอบมองใครบางคนแต่งตัว
เขาควรดีใจกับชีวิตที่วนลูปกลับมาเหมือนเดิมของตัวเอง แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย
หัวใจของเขาเหี่ยวแห้ง ความรู้สึกเหมือนถูกจับแช่เย็นเอาไว้ จนไร้ความรู้สึก มองไปทางไหนก็พบแต่ความเงียบเหงา
ทุกค่ำคืนที่ผ่านไปแต่ละนาที เสมือนนอนอยู่บนก้อนน้ำแข็งเย็นเฉียบ
เขาคิดถึงก้านแก้ว... แต่ก็ปากหนักปากแข็ง เกินกว่าที่จะพูดออกไป
“จะไปทำงานแล้วเหรอพ่อภัทร”
คุณนายสายสมรทักทายลูกชายเหมือนเช่นทุกเช้า
“ครับคุณแม่”
“ไม่อยู่กินข้าวเช้ากับแม่ก่อนเหรอ”
“ผมไม่หิวน่ะครับ”
คุณนายสายสมรมองลูกชายที่ผ่ายผอมลงผิดหูผิดตาด้วยความอ่อนใจ
“ลูกแม่ผอมไปเยอะเลยนะ”
“ผมแค่ทำงานหนักน่ะครับ ก็เลยไม่ค่อยเจริญอาหารสักเท่าไห
