แม้จะสะกดจิตตัวเองให้ไม่สนใจคนที่นอนอยู่ข้างนอกแค่ไหน แต่ลึกๆ แล้วก็ยังอดกระวนกระวายไม่ได้อยู่ดี
ในหัวของหล่อนคิดไปต่างๆ นานา ความรักที่ยังมีอยู่ล้นอก ทำให้หล่อนไม่สามารถทำเพิกเฉยได้อีกต่อไป
ร่างเล็กที่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงมาสองสามชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ผุดลุกขึ้น ก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง
“จะเป็นจะตายก็ช่างประไร ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย”
ใจแข็งเอาไว้ ก้านแก้ว...
หล่อนพร่ำบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า นับครั้งไม่ถ้วน แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องขยับลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ดวงตามองฝ่าความมืดสลัวตรงไปยังประตูห้องนอน
“แค่ออกไปแอบดูนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”
ในที่สุดหล่อนก็ก้าวลงจากเตียง และย่องเบาๆ ไปเปิดประตูห้อง
สายลมเย็นยะเยือกยามกลางดึกของหมู่บ้านชนบทที่มีทุ่งนาล้อมรอบพุ่งเข้ามาปะทะผิว ทำให้ก้านแก้วรู้ว่าภายนอกนี้หนาวเหน็บแค่ไหน
หล่อนก้าวเดินอย่างระมัดระวัง เดินตรงไปยังลานห้องโถงที่ภัทรดนัยใช้เป็นสถ
