เช้าวันต่อมา ก้านแก้วตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเมื่อยขบไปหมดทั้งตัว ซึ่งอาการเหล่านี้มันก็ตอกย้ำให้หล่อนรู้ว่า เรื่องเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันไม่ได้เป็นความฝัน แต่มันคือความจริงทุกอย่าง
ร่างเปลือยเปล่าขยับลุกขึ้นนั่ง ความปวดระบมที่กึ่งกลางลำตัวก็ย้ำเตือนว่าเมื่อคืนภัทรดนัยหิวแค่ไหน
เขากระซวกหล่อนไม่ยั้งเลย แถมยังยาวนานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยอีกด้วย
ใบหน้านวลเห่อร้อน และแดงระเรื่อ สัมผัสของเขายังคงกรุ่นอยู่ในความทรงจำไม่คลาย
“เช้านี้ เราจะกล้ามองหน้าคุณภัทรได้ยังไงกันนะ”
ในขณะที่หญิงสาวกำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงแห่งความอับอายอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก้านแก้วตกใจมาก รีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเอาไว้โดยอัตโนมัติ
“แม่... เหรอจ๊ะ?”
“หนูเองพี่แก้ว”
เสียงจ่อยนี่
“มีอะไรเหรอจ่อย มาเรียกพี่แต่เช้าเลย”
“เช้าที่ไหนกันพี่แก้ว นี่มันแปดโมงจะครึ่งอยู่แล้ว ปกติพี่แก้วตื่นพร้อมไก่ขันไม่ใช่เหรอ”
