หลังจากเพื่อนสนิทกับหลานกลับไป ผมนั่งเฝ้าดูแพรวาอยู่บนเก้าอี้ที่เดิม นานเท่าไหร่ไม่รู้ เพียงเพราะอยากให้เธอตื่นขึ้นมา เจอผมเป็นคนแรก อยากให้เธอรู้ ไม่ว่าโลกนี้จะใจร้ายแค่ไหน ยังมีคนที่รักและเป็นห่วงมากอยู่เคียงข้างเธอตรงนี้ แม้ในวันที่แย่ที่สุด อย่างน้อยเธอยังมีผม
"อื้ออ.." เสียงหวานแหบแห้งครางในลำคอเมื่อรู้สึกตัวตื่น ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับแสง สายตามองเพดานห้องไม่คุ้นตา แต่ทว่า..กลิ่นยาฆ่าเชื้อทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ก่อนจะนึกย้อนไปถึง เหตุผลที่ทำให้เธอต้องมานอนที่นี่ 'พี่พีช ไอ้บ้าเอ๊ย!'
"แพรเป็นยังไงบ้างครับ" ร่างสูงลุกขึ้นยืน สายตาคมมองสำรวจร่างบาง อยากจะดูให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วจริงๆ
"พี่คิม.." แพรวาเอ่ยออกมาเสียงเบา เหลือบตามองสายน้ำเกลือเล็กน้อย ฉันแค่ล้มถึงกับต้องให้น้ำเกลือเลยหรอเนี่ย
"ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ"
"แพรเป็นอะไรหรอคะ ทำไมเลือดออก"
