“งั้นฉันขอเจอแม่หนูหน่อยได้ไหม ฉันคิดว่าฉันรู้จักแม่ของหนู บางทีแม่ของหนูอาจจะเคยเปลี่ยนชื่อแต่หนูไม่รู้ก็ได้นะ”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะแม่ของหนูเสียไปหลายปีแล้ว”
ราวกับฟ้าถล่มลงตรงหน้าเมื่อได้ยินภัคร์พิมลบอกแบบนั้น หากแต่พอตั้งสติได้กอบกุลก็รีบถามออกไปอย่างร้อนรน
“แล้วพ่อหนูล่ะ พ่อของหนูยังอยู่หรือเปล่า”
“ไม่ทราบค่ะ เพราะตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยเจอหน้าพ่อ และแม่ก็ไม่เคยพูดถึง หนูก็เลยไม่อยากถามให้แม่ลำบากใจ”
ได้ยินแบบนั้นใจคนฟังอย่างกอบกุลก็ยิ่งหนักอึ้ง เด็กคนนี้ไม่เคยเจอหน้าผู้เป็นพ่อ บางทีเขาอาจจะเป็นพ่อของเด็กคนนี้ก็ได้
เพราะเธอช่างเหมือนกัลยาจริงๆ
“งั้นฉันขอดูรูปแม่ของหนูหน่อยได้ไหม”
“สักครู่นะคะ พอดีแม่ไม่ค่อยชอบถ่ายรูปเท่าไร มีแต่รูปที่หนูใช้ถ่ายมาจากภาพถ่ายอีกที”
ภัคร์พิมลบอกในขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหน้าจอที่ถ่ายคู่กับมารดา ครู่หนึ่งก็ยื่นรูปถ่ายในโทรศัพท์ให้กอบกุลดู
