โรงพยาบาลวรกุลอินเตอร์เนชันนอล
“แก ส่องดูซิว่ามีใครอยู่ในห้องบ้าง ถ้าภรรยากับลูกสาวของคุณกอบกุลอยู่ ฉันจะได้เข้าไปคุยกับเขาวันหลัง เขาคงไม่อยากให้ครอบครัวต้องรู้เรื่องนี้หรอก”
“แป๊บนึงนะ”
ธนดลชะโงกหน้าไปมองทางช่องกระจกใสของประตูห้องพักของกอบกุลที่ย้ายออกจากซีซียูเมื่อวานเพราะอาการโดยรวมคงที่ ไม่มีภาวะแทรกซ้อนใดๆ
“มีแค่ลุงคนขับรถกับคุณกอบกุลทางสะดวก”
ธนดลหันมาบอกภัคร์พิมลก่อนที่ทั้งคู่จะพยักหน้าให้กัน ภัคร์พิมลเป็นฝ่ายเคาะประตูก่อนจะเปิดแล้วพากันเข้าไปด้านใน
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
ทั้งภัคร์พิมลและธนดลต่างยกมือไหว้กอบกุล ชมชาญที่นั่งเฝ้าอยู่รีบมาช่วยพยุงกอบกุลที่นอนอยู่ตอนแรกให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วถอยออกไปอย่างรู้หน้าที่
“การผ่าตัดเรียบร้อยดีใช่ไหมคะ”
“ใช่ ขอบคุณหนูมากนะ นอกจากช่วยชีวิตแล้ว ยังช่วยบริจาคเลือดให้ด้วย ขอบใจเราด้วยเหมือนกัน” ท้ายประโยคหันไปพูดกับธนดล “แล้วหนูจะสะดวกตรวจ
