“เถียงเป็นเด็ก ทั้งที่มันก็เหมือนกัน”
พึ่บ!
ร่างเล็กถอยหลังจนชนกับพนักพิงโซฟา แล้วจึงพยายามเบี่ยงตัวออกเดินหนีไปจากเขา แต่กลับถูกมือหนาคว้าเข้าที่ต้นแขน ดึงให้กลับมายืนอยู่ที่เดิม
“....” ดวงตากลมช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้า
“นึกว่าจะดิ้น แล้วแหกปากร้องขอให้ปล่อยซะอีก ดูเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไรเลยดี”
“สิ่งเดียวที่ฉันจะกลัวในชีวิตคือผี”
“ผีน่าจะกลัวเธอเหมือนกัน”
“หยุดต่อปากต่อคำกับฉันสักที แล้วก็ถอยไปยืนไกล ๆ เหม็นน้ำหอม” ความจริงมันไม่ได้เหม็นเลย ตัวของเขาหอมมาก
“เหม็นจริงเหรอครับ?” เกลียดน้ำเสียงกับสายตาของเขาเวลาแบบนี้ที่สุด มันชวนน่าฟัง แต่พอมันถูกนำมาใช้กับฉัน เลยทำให้รู้สึกว่าถูกกวนประสาทมากกว่า
เขาปล่อยมือข้างที่จับแขน แล้วเปลี่ยนเป็นวางมือทั้งสองลงบนขอบพนักพิงโซฟา เพื่อกักตัวฉันให้อยู่ใต้ร่าง สิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งทำให้เราใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม ฉันได้กลิ่นเหล้าอ่อน ๆ จาก
