“มองแบบนี้หมายความว่าไง กินซุปก่อนแล้วจะได้กินยา”
“เดี๋ยวกิน” พูดจบก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง แต่ถูกมือเล็กดึงเอาไว้ได้ทัน
“ลุกขึ้นนั่งเดี๋ยวนี้” ฉันดึงผ้าออก แล้วจัดการดึงให้เขานั่งพิงกับพนักหัวเตียง
“เดี๋ยวกินเอง เอาไว้นั่นแหละ”
“ฉันจะนั่งอยู่จนกว่านายจะกินหมด”
“จะกินไม่ลงก็ตรงนี้แหละ” เจอหน้าฉันแล้วมีแรงกวนประสาทแล้วสินะแสดงว่าอาการดีขึ้นมาหน่อย ลูก้าพยายามจะนอนลงอีกครั้งแต่ถูกฉันดึงตัวเอาไว้อีก
“ลุกขึ้นนั่งแล้วกิน” นิ้วเรียวชี้ไปยังถาดอาหารบนเตียง
“....” เขามองไปตามนิ้ว แล้วถอนหายใจเบา ๆ
“เร็ว”
“....” นิ่ง
“ไม่งั้นฉันจะนอนอยู่ในห้องนี้ด้วยจนกว่านายจะกินหมด”
พึ่บ!
ในที่สุดเขาก็ยอมทำตามด้วยความไม่เต็มใจนัก แต่คงเพราะกลัวว่าฉันจะนอนด้วยแน่นอน เลยจำใจต้องยอม
“ขอน้ำหน่อย” เขามองไปยังเหยือกน้ำที่ตั้งอยู่อีกที่หนึ่ง
“เห็นว่าป่วยหรอกนะ” บ่นเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบเอาของที่เขาต้
