วันต่อมา
ณ ห้องทำงานของต้าหลิน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“ใคร”
กริ้ก!
ยังไม่ทันจะถามจบประโยคดี ประตูก็เปิดออกทันที ทำให้ฉันรีบเงยหน้าจากงานของตัวเอง หันไปมองยังประตูและสิ่งที่ได้พบก็คือ ผู้ชายที่อยู่ร่วมบ้าน กำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วปล่อยให้ประตูปิดลง
“ฉันยังไม่อนุญาตให้เข้ามา” เมื่อคืนทำให้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน นี่ก็พาตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เช้า เขายังจะตามเข้ามาอีก
“รอคำอนุญาตเธอก็คงไม่ได้เข้ามาหรอก” ลูก้าหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน เขาทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“แล้วมีอะไร” ฉันถามอย่างไม่ใส่ใจเขา แล้วกลับมาสนใจงานของตัวเองตามเดิม
“ที่บอกว่าเพื่อนจะมา จะมาหาวันไหน”
“วันนี้ช่วงค่ำ”
“ขอออกไปข้างนอกก่อน เดี๋ยวเย็น ๆ กลับมา”
“เชิญเถอะย่ะ ปกติไม่เคยบอกว่าจะไปไหน วันนี้สมองกระทบกระเทือนหรือไง”
“ซ้อมไว้ เดี๋ยวเวลาที่ต้องไปเจอครอบครัวของเธอจะได้ไม่หลุด”
“แหวะ” ฉันแลบลิ
