มือเล็กทั้งสองข้างกำแน่น สงสัยมานานตั้งแต่เริ่มว่าเขาไม่น่าจะใช่คนธรรมดา พยายามคาดคั้นเท่าไรก็ไม่เคยได้คำตอบ สืบประวัติให้ตายก็ไม่ได้อะไรกลับมา คิดอะไรไว้มันก็ไม่ได้ผิดแปลกไปจากที่คิดสักนิด แต่ยิ่งรู้ความจริงแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันโมโหจนพูดอะไรไม่ออก
“ต้าหลิน โมโหอยู่เหรอ” คำถามของเฮียเทียนทำให้ฉันได้สติกลับมา แล้วหันไปสบสายตากับพี่ชายตัวเอง
“เปล่า ต้าหลินไม่ได้เป็นอะไร” แม้จะพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติมากแค่ไหน แต่สีหน้า แววตาของฉันนั้นไม่สามารถปิดบังเหล่าพี่ชายได้เลย
“แย่หน่อยนะครับ น้องสาวของผมโมโหแล้ว” เฮียเทียนละสายตาจากฉันแล้วหันไปพูดกับลูก้า
“ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวเราไปปรับความเข้าใจกันทีหลัง” ลูก้าพูดด้วยความใจเย็น
“หมายความว่าต้าหลินไม่รู้ คบกันยังไงถึงไม่รู้ว่าแฟนเป็นใคร” เฮียหลิงถามขึ้นด้วยความสงสัย น้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยของเฮีย ไม่ได้ส่งผลให้ลูก้าแสดงอาการประหม่าเลยสักนิด
