เพเรอคลิสเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของน้องชาย ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ อย่างระอาใจ
“นี่นายหนีมานอนที่นี่ทั้งคืนเลยหรือ มาร์ซ”
มาริออสที่ยังอยู่ในชุดทำงานตัวเมื่อวานเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย แต่ไม่ยอมตอบอะไร
“มาร์ซ นายอย่าทิฐิให้มากนักเลย น้องแพทน่ะไม่ได้รักพี่อย่างที่นายคิดหรอก เลิกงอน เลิกอาละวาดเพราะความหึงหวงได้แล้ว”
“ผมไม่ได้งอนครับ”
“ไม่ได้งอน แล้วไอ้ที่หนีออกจากบ้านมานอนที่ทำงานแบบนี้ทั้งคืนนี่ ไม่เรียกว่างอน แล้วเรียกว่าอะไรฮึ”
“ผม...”
“ดูสภาพนายสิ ดูได้ที่ไหน หัวหูยุ่งไปหมด ไปล้างหน้าล้างตาซะ เดี๋ยวพี่ให้เลขาฯ เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน”
มาริออสถอนใจยาวๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังตัวใหญ่ที่เขาใช้เป็นที่หลับนอนมาตลอดทั้งคืน
“ขอบคุณครับพี่เพนน์”
“ขอบคุณพี่ด้วยการเลิกงอนน้องแพท แล้วกลับบ้านวันนี้จะดีกว่านะ มาร์ซ”
“ผม...”
“นายโตแล้วนะมาร์ซ อย่าเอาแต่ใจ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางข
