“อีกหน่อยก็มี”
“ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้นะ”
“เพราะฉันรักเธอไงณิชา” ได้ยินอย่างนั้นเธอก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเขากลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยหนักแน่นนัก
“ไม่ต้องมาทำปากหวานค่ะ ฉันไม่หลงกลคุณหรอกนะ”
“ปากฉันหวานแค่ไหนเธอก็เคยชิมมาแล้วนี่ แต่ถ้าเธอจำไม่ได้ฉันจะให้ชิมใหม่นะ”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ชิมอะไรทั้งนั้นแหละ”
“งั้นก็นอนนะคนดี ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่อยากกอดเธอกับลูกไปพร้อมกันเท่านั้นเอง ถือว่าเป็นรางวัลที่ฉันขอย้ายไปอยู่เชียงรายไม่ได้เหรอ ฉันยอมทิ้งทุกอย่างที่นี่เพื่อเธอกับลูกเลยนะ จะใจร้ายไล่ฉันไปนอนที่อื่นได้เหรอณิชา”
น้ำเสียงออดอ้อนมาพร้อมกับอ้อมกอดที่กระชับให้แน่นขึ้น ยิ่งเมื่อริมฝีปากของเขาอยู่ห่างใบหูเล็กเพียงเล็กน้อย หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้น
“แล้ว...แล้วทำไมต้องกอดแน่นขนาดนี้ด้วยล่ะ ฉัน...ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ” เธอบอกเขาเสียงสั่นแค่นั้นก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้
“ต้องกอดแน่นๆ
