“เอาล่ะ ส่งคุณพ่อเสร็จแล้วก็ขึ้นไปนอนพักนะครับ ทะเลจะได้หายไวๆ อีกไม่นานก็จะได้ไปโรงเรียน ได้เจอเพื่อนใหม่เยอะแยะเลยนะ ดีมั้ยครับ” เธอย่อตัวลงนั่งคุกเข่าแล้วใช้มือจับแก้มทั้งสองข้างของลูกชายเอาไว้
“ดีครับ แล้ว...พรุ่งนี้คุณแม่จะกลับแล้วเหรอครับ”
“ครับ แม่ต้องกลับไปก่อน ทะเลอยู่กับคุณพ่อที่นี่นะ สิ้นเดือนหน้าคุณพ่อจะพาทะเลกลับไปหาคุณแม่ แล้วหลังจากนั้น...เราสามคนก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ต้องแยกจากกันแล้วนะครับ”
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิจ๊ะ แม่เคยบอกแล้วนี่ครับว่าถ้าทะเลเป็นเด็กดี ลูกก็จะได้เจอแต่สิ่งดีๆ แน่นอน”
“ผมจะเป็นเด็กดีครับ”
“ดีมากจ้ะ งั้นไปกันเถอะ” สุณิชาลุกขึ้นยืนเพื่อจะพาลูกชายกลับเข้าไปข้างใน แต่กมลชนกก็เดินออกมาด้านนอกเสียก่อน
“ตาไทม์ไปทำงานแล้วเหรอลูก”
“ค่ะคุณแม่”
“งั้นณิชากับทะเลไปข้างนอกกับแม่หน่อยสิจ๊ะ แม่จะไปเยี่ยมหลานแฝดน่ะ จะได้พาทะเลเค้าไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”
“หลา
