เพราะขืนเธอยังอยู่ที่นี่ต่อไป ก็อาจจะต้องเผลอใจอ่อนกับเขาอย่างที่เขาเคยบอกจริงๆ ก็ได้ อีกทั้งลูกชายของเธอก็มีคนคอยดูแลมากมาย เธอคงไม่ต้องห่วงอะไรอีก แม้จะต้องคิดถึงลูกมากแค่ไหนก็ตาม
“อย่าเพิ่งกลับเลยนะเธอกำลังไม่สบายอยู่ กลับไปตากแดดตากลมจะยิ่งแย่เอา”
“ฉันเป็นชาวสวนนะคะ ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็แค่ไม่ถูกกับแอร์เท่านั้นแหละ”
“แล้วพอถึงหน้าหนาวของที่โน่น เธอไม่ป่วยแย่เหรอ”
“มันไม่เหมือนกันนะคะ ที่นั่นถึงจะหนาวแต่ก็ยังมีอากาศบริสุทธิ์ให้สูด ไม่ใช่อุดอู้อยู่แต่ในห้องแอร์แบบนี้ซะหน่อย แล้วพอถึงหน้าหนาวจริงๆ ถ้ามันหนาวจัดฉันก็จะเปิดฮีตเตอร์นอนกับลูกค่ะ ทำให้ในห้องไม่ได้หนาวนัก”
“บ้านเธอคงน่าอยู่มากเลยนะ ฟังแล้วอบอุ่นดีจัง”
“ว่างๆ จะไปเที่ยวก็ได้นะคะ”
“จริงเหรอ” เขายิ้มกว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่เหมือนเธอจะลืมตัวไปว่าพูดอะไรออกมา
“เอ่อ...คือฉันหมายถึง...ไปตอนที่พาลูกกลับไ
