น้องที่แปลว่า 'เมีย'

มอมเมา

@พายุ

ผมเร่งทำโปรเจ็คหุ่นยนต์ที่จะต้องใช้ในการแข่งขันระดับประเทศอันที่จริงงานทุกอย่างจะต้องจบภายในคืนนี้ แต่จิตใจของผมมันอยู่ไม่นิ่งเลยสักนิด ก็แฟนตัวดีของผมน่ะสิครับ เธอบอกไม่ค่อยสบาย ตอนแรกผมกะจะทำงานให้มันเสร็จ แต่ยิ่งทำยิ่งไม่มีสมาธิ ผมเลยตัดสินใจขออนุญาตอาจารย์เพื่อขับรถกลับมาดูเธอ ไม่รู้ว่ายัยตัวแสบจะยอมกินข้าวกินยาหรือเปล่า เธอยิ่งดื้อๆอยู่ด้วย แต่พอมาถึงคอนโด กลับไม่เจอใครอยู่ในห้อง ห้องนอนที่มืดสนิทยิ่งทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วง ผมกำลังจะโทรหาเธอ แต่เสียงแจ้งเตือนแอฟพลิเคชั่นยอดนิยม ปรากฏชื่อของไอ้อคิน เพื่อนรักของผม พร้อมกับข้อความที่ทำเอาผมถึงกับถอนหายใจยาวพรืดออกมา

@Line

💬 Akin : ส่งรูป (ภาพพระแพงกำลังนั่งดื่มเครื่องดื่มแอลกอลฮอล์)​

💬 Akin : เด็กกูส่งมาให้ 📌 ผับ COP

💬 Payu : มึงอยู่ไหน

💬 Akin : กูพึ่งถึงผับนี่แหละ

💬 Payu : อืม ฝากดู อีก10 นาทีกูถึง

💬 Akin : มาจริงดิ

💬 Payu : อืม..เด็กแอบหนีเที่ยว ต้องจัดการสักหน่อย..

💬 Akin : เออ..รีบๆมา

ผมรีบขับรถตรงไปยังจุดหมายตามที่ไอ้อคินมันปักมุดมาให้ทันที ถามว่าโกรธไหม ไอ้โกรธน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ผมเป็นห่วงเธอมากกว่า ครั้งล่าสุดที่ไปผับ ยัยตัวแสบถึงกับปวดท้องหนักจนลุกไม่ขึ้น ขนาดโดนคาดโทษยังกล้าแอบหนีไปเที่ยวโดยไม่บอกผม คอยดูเถอะคราวนี้ผมไม่ใจดีกับเธออีกแน่

@ปัจจุบัน

เสียงเรียกที่ดังลั่นกลางเสียงเพลงทำให้หัวใจฉันแทบหยุดเต้น หัวใจฉันหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม ดวงตาเบิกกว้างพร้อมหน้าซีดเผือด ราวกับมีพายุถาโถมเข้ามาในใจสมชื่อของเขาไม่มีผิด...

"พี่พายุ !!!"

ฉันหันขวับไปทางต้นเสียง แววตาเบิกโพลง ร่างสูงของเขาในเสื้อเชิ้ตสีเข้มยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัวของร้านเหล้า บรรยากาศที่เคยครึกครื้นเหมือนหยุดชะงักไปชั่วขณะ

"ไง...สนุกไหม.."

น้ำเสียงทุ้มต่ำไม่ได้ตะคอก แต่แฝงความกดดันชวนหนาวเยือก ฉันยืนนิ่งเหมือนถูกสาป พอหันไปข้าง ๆ เพื่อนรักทั้งสองคนก็...

"ตายแน่มึงพระแพง พายุทอร์นาโดเข้า ตัวใครตัวมันก่อนล่ะกัน" : มุกดากับโมบายมันรีบปลีกตัวออกห่างจากฉันทันที

อีเพื่อน ไม่รักดี! เวลาคับขันแบบนี้ทิ้งฉันเฉยเลย ใจฉันเต้นตึง ๆ เหมือนจะทะลุออกมาจากอก มือเย็นเฉียบ ยืนเหมือนเด็กนักเรียนที่โดนจับได้ว่าหนีเรียน

"...พะ..พี่มาได้ไงคะ..ไหนบอกว่ายุ่งอยู่กับการทำหุ่นยนต์ไง"

ฉันถามออกไปเสียงสั่น ความกลัวปะปนความประหลาดใจ ดวงตาเขามองฉันตรง ๆ แววตาคมดุดัน สายตานั้นทั้งกดดันและลึกล้ำจนฉันไม่กล้าสบ

"ก็เหมือนกับที่เธอบอกฉัน..ว่าเธอไม่สบายนั่นแหละ...สุดท้ายก็มาโผล่อยู่ที่นี่..."

จุก! ประโยคนั้นแทงทะลุถึงกลางใจ ฉันกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ คิ้วหนาของเขาขมวดแน่นราวกับจะพันกันเป็นปม ร่างสูงเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่เก็บซ่อนไว้อย่างแนบเนียน ฉันรู้สึกเหมือนยืนอยู่ตรงกลางพายุจริง ๆ นี่ฉันควรแกล้งเป็นลมล้มตายตอนนี้ไปเลยไหม

"เออ..คือว่า.. วันนี้วันเกิดมุกดา พวกหนูเลยนัดกันมาดื่มกินนิดๆหน่อยๆ สามทุ่มก็จะกลับแล้ว..ดื่มแค่โซจูเอง...แล้วอีกอย่างพวกหนู......."

เสียงของฉันเบาลงเรื่อย ๆ ราวกับแรงหดหาย มือที่กุมกระเป๋ากระตุกเบา ๆ ด้วยความประหม่า ขณะที่ใจลุ้นระทึกเหมือนรอผลสอบ

"อืม...ดื่มต่อสิ เดี๋ยวคืนนี้ฉันเลี้ยงเอง.."

ฉันชะงักไปทันที ดวงตากะพริบถี่ ไม่แน่ใจว่าฟังผิดไปหรือเปล่า

"...ขะ..คะ...????????"

ฉันทำหน้ามึนงงจนแทบจะพ่นโซจูที่ยังไม่ทันได้ดื่มออกมา นี่เขาไม่ดุ? ไม่ลากฉันกลับบ้าน? แถมยังจะเลี้ยงอีก? อะไรของเขา มาไม้ไหนอีก

"ฉันบอกคืนนี้ฉันเลี้ยงเธอเอง...ไปนั่งที่โต๊ะโซนวีไอพีกับพวกฉันสิ..จองไว้ให้หมดแล้ว" น้ำเสียงนั้นจริงจัง ไม่มีวี่แววประชดหรือโกรธ...แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันสบายใจขึ้นเท่าไรนัก

"เออ..ขะ..คะ.."

ฉันตอบรับเสียงเบา ขาเริ่มก้าวเดินตามเขาโดยอัตโนมัติ พี่พายุเดินนำไปอย่างมั่นคง ร่างสูงใหญ่ของเขาเหมือนเป็นศูนย์กลางแรงโน้มถ่วงที่ทุกคนต้องหลีกทาง ฉันกับเพื่อนเดินตามไปอย่างคนหมดแรง หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ

"พี่พายุคงไม่เอาพวกกูไปฆ่าหมกป่าหรอกใช่ไหม" : มุกดากระซิบเสียงแผ่ว

"กูภาวนาขอให้คืนนี้กูกลับบ้านอย่างปลอดภัย" : โมบายพูดพร้อมทำไม้กางเขนกลางอากาศ

"พวกมึงก็เวอร์เกินไป พี่เขาบอกจะเลี้ยง ก็แปลว่าเขาอนุญาตไหม.. มึงจะกลัวอะไร"

ฉันพยายามจะทำใจดีสู้เสือ พูดปลอบเพื่อนทั้งที่มือยังเย็นเหมือนน้ำแข็ง

"ปากบอกจะเลี้ยง แต่มึงดูสายตาพี่เขาสิ..แม่ง ! ดุอย่างกับเสือ"

เสียงของมุกดายังเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

"เออน่า...พี่เขาไม่ทำอะไรพวกมึงหรอก มึงอ่ะคิดมาก..."

ฉันถอนหายใจ กลั้นใจพยายามคิดในแง่ดี

"เออ..เขาไม่ทำอะไรพวกกู แต่กับมึงกูว่าไม่เหลือ" : มุกดาพูดเสียงนิ่ง

ฉันหันขวับไปมองมัน หน้าขาวซีดอยู่แล้วแทบซีดกว่าเดิม ตาขวากระตุกถี่ไม่หยุด ความรู้สึกหน่วง ๆ ถาโถมเข้ามาอีกครั้งเหมือนเมฆฝน...คืนนี้จะรอดไหมวะเนี่ย...

@5 นาทีต่อมา

เสียงดนตรีจังหวะเร้าใจภายในเลานจ์หรูยังคงดังกระทบโสตประสาท ท่ามกลางแสงไฟสลัวหลากสีที่สะท้อนกับแก้วเครื่องดื่มบนโต๊ะ ทำให้บรรยากาศโดยรอบยิ่งดูมึนเมาไปหมด

"เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วครับ"

เสียงบริกรหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นแก้วเหล้าที่มีไอเย็นเกาะอยู่เต็มผิวแก้วมาให้ ในนั้นเป็นของเหลวใสเจือประกายทองที่ส่งกลิ่นฉุนรุนแรงแบบไม่ปรานี ฉันมองตามแก้วเหล้าแก้วนั้นอย่างลังเล หัวใจเต้นแปลกๆ อย่างไม่รู้สาเหตุ ก่อนที่มือหนาของพี่พายุจะเอื้อมมา หยิบแก้วนั้นแล้วจ่อมันอยู่ที่ปากของฉันโดยไม่ขอความเห็น

"อะไรคะ"

เสียงฉันหลุดออกมาแผ่วเบา ขณะสายตาก็ประสานเข้ากับดวงตาคมเข้มของเขา มันนิ่งสนิทแต่แฝงแรงกดดันที่ทำให้ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง

"ดื่มสิ...ฉันสั่งมาให้เธอโดยเฉพาะ"

เขาพูดเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความแน่วแน่ไม่มีช่องให้ปฏิเสธ ฉันเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อยอย่างอ่อนแรง

"แต่ว่า......"

ปลายนิ้วของเขาเอื้อมมาประคองคางฉันเบาๆ บังคับให้เงยหน้าขึ้น แล้วค่อยๆ ยื่นแก้วเข้ามาใกล้

"อึกๆๆๆ !!!! อื้ออ... !!"

ของเหลวร้อนแรงไหลลื่นลงคอฉันทีละนิด ความแสบวาบพุ่งขึ้นตาในทันที ฉันหลับตาแน่น ร่างกายเริ่มรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว มือไม้เริ่มไม่มีแรงจะต้าน พี่พายุยังคงให้ฉันดื่มอย่างต่อเนื่องทีละแก้ว จนตอนนี้สติฉันเริ่มพร่าเลือน ขาอ่อนจนแทบพยุงตัวไม่อยู่แล้ว พอลองหันไปมองเพื่อนอีกสองคน...ก็เห็นคอพับหลับปุ๋ยแนบโต๊ะไปเป็นที่เรียบร้อย

".....ไม่เอาแล้ว !... ไม่เห็นจะอร่อยเลย..พี่เอาอะไรให้หนูกินเนี้ย..."

เสียงฉันเริ่มสั่นเครือ บ่นพลางเช็ดปากด้วยหลังมือ ดวงตาปรือและแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุอก

"ที่เธอถืออยู่ในมือน่ะ มันของเด็กน้อย แต่ที่ฉันให้เธอดื่มเมื่อกี้ มันคือวอสก้าผสมไวอาก้านิดหน่อย"

ตาของฉันเบิกกว้าง ความตกใจผสานกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้หายใจขาดห้วง หน้าร้อนวูบวาบเหมือนจะระเบิด

"อะไรนะ !!!! นี่พี่ให้หนูกินไวอาก้างั้นเหรอ..."

เสียงสั่น ร่างสะบัดถอยหนีเล็กน้อย แต่ก็เหมือนจะล้มลงไปหากไม่ได้มือของเขาประคองไว้

"ก็บอกแล้วไง...ถ้าดื้อต้องโดนลงโทษ และคืนนี้ฉันรับรองจะไม่ใจดีกับเธออีกแน่..ไม่ต้องกังวลหรอกฉันผสมลงไปแค่นิดเดียว แค่ร้อนๆลุ่มๆ"

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลแต่แฝงความเจ้าเล่ห์ ดวงตาเป็นประกายวาวเหมือนนักล่า ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจสุดขีด แต่ร่างกายกลับเริ่มไม่ตอบสนองตามที่ใจสั่ง

"พี่พายุ..นี่พี่จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ..."

เสียงแผ่วจนแทบไม่เป็นคำพูด ดวงตาเริ่มพร่ามัวอย่างควบคุมไม่ได้

"เด็กดื้อต้องโดนอะไร....คืนนี้เธอจะได้รู้แน่.."

เขากระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงเย็นชาและหนักแน่นจนขนลุกซู่ สติฉันค่อยๆ จางหายไปอย่างช้าๆ ร่างอ่อนปวกเปียกจนแทบไม่มีแรงต่อต้าน

"พี่มัน........ ฟุบ !!!!"

ร่างฉันทรุดฮวบลงทันที พี่พายุรีบคว้ารับไว้แนบอก แล้วอุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาวอย่างเบามือ ผมมองใบหน้าแดงจัดของยัยตัวแสบที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขน พร้อมถอนหายใจเบาๆ ยัยตัวแสบหมดสติไป...ก่อนที่ผมจะอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว ไอ้ที่พูดไปเมื่อกี้ที่บอกผสมไวอาก้าให้เธอดื่ม ไม่จริงหรอกครับ ใครจะทำแบบนั้นกัน ผมแค่แกล้งให้เธอตกใจเล่นก็เท่านั้น จะได้รู้ก่อนจะดื่มอะไร ควรดูให้ดีไม่ใช่ใครเอาอะไรให้..ก็ดื่มกินจนหมด แต่วอสก้าที่ให้เธอดื่มนั้น ผมจงใจ...อยากแอบหนีมาเที่ยวดีนัก แฟนดีดีอย่างผมก็จัดให้สิครับ...มอมเหล้าให้เมากันไปเลย จะได้จัดการง่ายๆหน่อย

@1 ชั่วโมงต่อมา >> คอนโดพายุ

กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งฟุ้งอยู่ทั่วห้อง เสียงอาเจียนกระแทกพื้นกระเบื้องดังสะท้อนในความเงียบของคอนโด

"อ้วก !!! แอ้ะ !!!!"

ร่างเล็กทรุดฮวบลงข้างโถสุขภัณฑ์ ผมของเธอยุ่งเหยิงปรกหน้า ใบหน้าซีดเผือดเปียกเหงื่อ หอบหายใจถี่ เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาแดงกร่ำมองผมด้วยสายตาวิงวอน...เหมือนเด็กที่กำลังเรียกร้องให้ใครสักคนช่วยพาเธอออกจากวังวนแห่งความเวียนหัว

"อื้อ..พี่พายุ..หนูไม่ไหวแล้ว..."

น้ำเสียงเธอสั่นแผ่ว แฝงความอ่อนแรงและสับสนในที ร่างกายสั่นเล็กน้อย ผมเอื้อมมือไปลูบหลังเบาๆ เพื่อช่วยให้เธอคลายอาการคลื่นไส้ นิ้วโป้งวนเป็นวงกลมที่กลางหลังอย่างแผ่วเบา ทั้งสงสารทั้งปวดหัวไปพร้อมกัน

"คออ่อนขนาดนี้ ยังจะดื้อแอบหนีไปเที่ยวโดยไม่บอกฉันอีก...ฉันจะจัดการกับเธอยังไงดี.."

ผมหันหน้าหนีเล็กน้อย ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยใจ ปลายนิ้วที่กำลังเช็ดคราบน้ำลายกับอาเจียนที่เปื้อนคางเล็กๆ นั่นสั่นคลอนด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งหงุดหงิด ปลง และสงสารในเวลาเดียวกัน

"อ้วก !!!!!!! แอวะ..."

เสียงอาเจียนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ขณะเธอทรุดตัวลงกอดชักโครกแน่นอย่างหมดเรี่ยวแรง เส้นผมบางๆ แนบแก้มชื้นเหงื่อ ดวงตาเหม่อลอยไร้จุดโฟกัส

"....อื้อ...ดาวเยอะแยะเต็มไปหมด...หนูชักจะมึนหัวแล้วนะเนี้ย ~~"

เธอพึมพำออกมาเสียงแผ่ว ใบหน้าเปื้อนเหงื่อเงยขึ้นมองเพดานเหมือนพยายามมองหาอะไรบางอย่างในจินตนาการ อาจจะเป็นดาวที่ไม่มีอยู่จริง...หรือความหวังว่าตัวเองจะไม่เป็นอะไร

"เห้อ ~~~"

"เห้อ ~~~

ผมได้แต่ถอนหายใจออกมา ยัยตัวแสบเมาจนอ้วกไม่หยุด นี่ตั้งแต่มาถึงคอนโด ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ผมคอยนั่งลูบหลังให้เธออยู่แบบนั้น....ขณะดวงตาจ้องไปยังร่างเล็กตรงหน้า ที่ตอนนี้เหมือนตุ๊กตาผ้าถูกขยำจนยับเยิน มอมเธอจนเมา..นึกว่าจะจบอยู่ที่เตียง..แต่นี่มันอะไร กลายเป็นว่าผมต้องมาคอยดูแลยัยตัวแสบ แถมยังคอยเช็ดอ้วกให้เธออีก...จะโทษใครได้ โทษตัวเองสิครับ..เป็นคนมอมเธอเองกับมือ....