“พ่อว่าจะรอดมั้ยคะเนี่ย”
เสียงของไอวาดังขึ้น พลางชะโงกคอมองตามรถที่เพิ่งเคลื่อนออกจากรั้วไปช้าๆ
“ดูสิ ลูกของเราใจแข็งไม่เบาเลยนะคะ ท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆแน่”
ธาราหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนตอบภรรยาเสียงนิ่งพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“หึ! รอดอยู่แล้วล่ะ แม่ดูไม่ออกเหรอ ว่าลูกของเราเองก็ชอบซันเดย์มานานแล้ว”
“อันนั้นแม่รู้ค่ะ”
ไอวาหันมามองสามีทที่ยังยืนยิ้มบางๆ
“แต่ตอนนี้ลูกเราดูโกรธจริงๆนะคะ ไม่รู้ว่าจะโกรธไปอีกนานแค่ไหน”
ธาราหัวเราะในลำคอเบาๆอีกครั้ง พลางเอามือไขว้หลัง
“พ่อเชื่อว่าซันเดย์เอาอยู่หรอก ถ้าไม่อย่างนั้น คงคุมลูกเราไม่ได้ตั้งแต่ตอนอยู่ที่คอนโดแล้วล่ะ”
ไอวาหันมาจ้องตาสามีทันที
“คุมแบบไหนคะ ถึงได้มาสารภาพกันเอาแบบนี้ คุมจนตกหลุมรักกันเองแบบนั้นเหรอคะ”
ธาราหัวเราะเสียงทุ้มออกมาอย่างขำๆ
“หึหึ!! ก็เป็นสิ่งที่ทั้งบ้านเราและบ้านไอ้ครามต้องการอยู่แล้วนี่ จะไปซีเรียสทำไมกันล่ะ ดีซะอี
