“พี่ซันเดย์ พี่ลุกขึ้นเถอะค่ะ หนูให้อภัยพี่แล้วค่ะ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วพี่ซันเดย์เงยหน้าขึ้นมองฉัน รอยยิ้มของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าๆ
เขายื่นช่อดอกไม้ให้ฉันอีกครั้ง
“พะพิ้ง~ ขอบคุณนะ ที่ยังยอมให้โอกาสพี่อีกครั้ง”
ฉันรับไว้พร้อมมือสั่นเล็กน้อย และไม่กล้าที่จะสบตาเขาตรงๆ แต่ในใจกลับเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ
“ค่ะพี่ซันเดย์”
ฉันตอบแผ่วๆด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่เป็นตัวเอง ใบหน้าร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ขึ้นไปถึงใบหู ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งดีใจ ทั้งสับสนไปหมด
–ซันเดย์–
ผมมองเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่สุดในชีวิต
“ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้พะพิ้งต้องร้องไห้อีก พี่สัญญาว่าพี่จะทำให้หนูมีความสุขที่สุด และจะดูแลความรักของเราให้ดีที่สุด”
พูดจบผมก็ยื่นมือออกไปอย่างช้าๆ ตั้งใจจะดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นๆ ในอ้อมแขนที่โหยหามาหลายวัน
แต่...เธอขยับถอยหลังแทบจะในทันที ใบหน้า
