-ซันเดย์-
ปั้ง!!
หมับ!!
ทันทีที่ประตูปิดลง แขนแกร่งของผมก็รวบร่างบางเข้ามาแนบอกจากทางด้านหลังโดยไม่รีรอ
“พะ…พี่ซันเดย์”
เธอสะดุ้งเสียงสั่นนิดๆราวกับไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามหันกลับมาแต่ผมกอดเธอแน่นขึ้น กลิ่นหอมจางๆจากเส้นผมของเธอแตะจมูกผมเข้าเต็มๆ
“พี่คิดถึงพะพิ้งมาก ขอพี่กอดหน่อยนะ”
ผมกระซิบชิดข้างหู เสียงของตัวเองแผ่วลงโดยไม่รู้ตัว
“หนูยังไม่อนุญาตเลยนะคะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
เสียงเธอสั่นเล็กน้อย แต่แรงดิ้นกลับอ่อนกว่าที่ควรจะเป็น
“ไม่ พี่คิดถึงหนู พี่อยากกอดแบบนี้นานๆ หลายวันมานี้พี่แทบจะขาดใจอยู่แล้วนะรู้ไหม”
ผมพูดพร้อมกับซุกหน้าลงที่ไหล่บางของเธอเบาๆ
“พี่ซันเดย์…”
เธอเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า ดวงตาเธอสั่นระริกเมื่อสบเข้ากับสายตาของผม
“พี่คิดถึงหนูมากจริงๆ”
ผมพูดซ้ำอีกครั้งชัดๆ และเต็มไปด้วยความรู้สึกจากใจ
เธอกัดริมฝีปาก ก่อนจะถามเสียงเบา
“ไหนบอกว่ามาเอาของ
