“มิรา”
เสียงทุ้มของพี่โซล ดังขึ้นมาจากด้านหลังพวกเรา
มิราหันขานรับเบาๆ เหมือนยังกังวลว่าฉันจะแย่กว่าเดิม
“เอ่อ…คะ”
พี่โซลมองเราสี่คนด้วยความสงสัย
“ทำอะไรกันอยู่ตรงนี้”
ฉันรีบหลบสายตาเขาทันที ไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคนที่สนิทกับเขาอย่างพี่โซล ฉันกลั้นน้ำตาจนปวดหัว ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วๆออกไปกับมิรา
“แก~ ฉันขอตัวก่อนนะ”
“แกจะไปไหน ฉันไปด้วยสิ”
มิราพูดเร็ว เหมือนกลัวจะปล่อยฉันไว้ลำพัง
แต่ฉันไม่มีแรงจะตอบแล้ว ฉันต้องออกไปจากตรงนี้ ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมาให้ทุกคนเห็น
ฉันขยับเท้า ตั้งใจที่จะก้าวเดิน แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง และมันทำให้หัวใจฉันแทบหยุดเต้นไปชั่ววินาที
“พะพิ้ง นั่นจะไปไหน"
เสียงของพี่ซันเดย์ดังชัดเจน
ฉันกำมือแน่น ทั้งร่างแข็งทื่ออยู่กับที่ หัวใจฉันมันหายวาบเจ็บลึกขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ฉันไม่อยากหันกลับไป ไม่อยากเห็นสีหน้าของเขา ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉั
